Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2008

Πως νοιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα

Επέλεξα τον ωραιότερο στίχο από το τραγούδι "Το γράμμα" για να ξεκινήσω αυτό το κείμενο..Ο τίτλος του τραγουδιού είναι και το θέμα που με απασχολεί...Και για να λέμε και την αλήθεια δεν ήταν δικιά μου ιδέα το θέμα αυτό, αλλά της μαμάς μου.

Πόσο συχνά λαμβάνουμε γράμματα σήμερα?Αλλά πόση χαρά μας δίνουν όταν έρχονται.. Η αίσθηση είναι υπέροχη.Κάποιος σε θυμάται και στο δείχνει αφιερώνοντας χρόνο να καταγράψει αυτά που ήθελε κάποτε ή κάποια στιγμή να σου πει.
Τα γράμματα είναι μοναδική ευκαιρία για τις μεγαλύτερες ομολογίες. Κάποιοι το θεωρούν λάθος να μην κοιτάς τον άλλον κατάματα όταν του μιλάς. Αλλά εγώ νομίζω ότι ο γραπτός λόγος δε συγκρίνεται..Είσαι μόνος σου, εσύ και ο πόνος σου, και διαλέγεις τι και πως θα το γράψεις. Φαντάζεσαι τον άλλον να γελάει όταν διαβάζει κάτι που έγραψες.Εχεις την ευκαιρία να μιλήσεις στον άλλον, χωρίς αυτός να σε διακόψει και ιδιαίτερα αν δε θες να αντικρίσεις την έκφρασή του όταν διαβάζει τα λεγόμενά σου.
Η αντίδραση είναι κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Άλλες φορές την ψάχνουμε και την αναζητούμε στον άλλον για να τον καταλάβουμε και να δούμε αν μας κατάλαβε και αυτός. Άλλες φορές πάλι προσπαθούμε να την αποφύγουμε κατεβάζοντας κάτω τα μάτια μας, στρέφοντας αλλού το πρόσωπό μας ή βάζοντας ένα μεσολαβητή, όπως ένα γράμμα..Πόσες φορές έχουμε πει "αχ πες του το εσύ, εγώ δε μπορώ" ή έχουμε στείλει ένα μήνυμα; Πόσες φορές έχουμε νοιώσει πως όσα και αν σκεφτόμαστε δε μπορούμε να τα πούμε αλλά μπορούμε να τα γράψουμε; Από προσωπικές εμπειρίες μου λέω πως στα γράμματα που παίρνω, όσα και αν είναι αυτά, βλέπω μια πτυχή που δε γνώριζα, μια άποψη που δεν ήξερα, ένα συναίσθημα που δεν είχα αντιληφθεί όσο καιρό μιλάω με αυτά τα άτομα..Αυτή είναι και μία αξία των γραμμάτων.. Στο γραπτό λόγο κυριαρχεί μια εκφραστικότητα, ένα άνοιγμα ψυχής. Δεν αισθάνεσαι ότι εκτείθεσαι κάπου ή δεν επιβάλλεται μετά να το συζητήσεις..Απλά το γράφεις. Δύσκολα ύστερα θα ζητήσεις από τον άλλον να σου αναλύσει αυτά που εγραψε..Ό,τι κατάλαβες κατάλαβες. Και είναι μετά στο χέρι σου αν θα ψάξεις περισσότερο τι εννοούσε. Είναι όπως στην ποίηση. Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά αυτά που λένε οι γραμμές ενός ποιήματος. Κανείς μετά δε θα απαιτήσει από τον ποιητή να εξηγήσει τι εννοούσε..
Μακάρι να ήταν περισσότερο τα γράμματα μέρος της ζωής μας..Και ομολογώ πως ούτε εγώ γράφω πια..Αλλά ευτυχώς υπάρχουν άτομα όπως το η μαμά μου και το Κατερινιώ που με θυμούνται κάπου κάπου και χαίρομαι..

Θέλω μόνο να γράψω ένα απόσπασμα από το τελευταίο γράμμα της μητέρας μου που θα σας κλέψει την προσοχή σίγουρα. Δεν είναι ένα απλό γράμμα:
"...Ξέρεις μωρό μου πίστευα πάντα πως τα έργα τέχνης είναι παυσίπονα. Λειτουργούν ως καταλύτες στη ψυχή μας γιατί ομορφαίνουν ό,τι άσχημο μας ενοχλεί. Ένα καλό βιβλίο, ένα ποίημα, ένας πίνακας ένα όμορφο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα, μια ωραία θεατρική παράσταση, ένα ωραίο τραγούδι ή μια μουσική σε παρασέρνουν στον όμορφο κόσμο τους και σε γιατρεύουν από όποια άσχημη διάθεση.Και ακόμα, το πιο σημαντικό, σου επιτρέπουν να αισιοδοξείς, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Ναι, αυτό είναι το σημαντικότερο στα έργα τέχνης, το να σου επιτρέπουν να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, ομορφότερο, ουσιαστικότερο απ ' ό,τι βιώνεις στην πραγματικότητα.[...] Αντίδοτο,λοιπόν στην απαισιοδοξία, στη θλίψη, στον πόνο, στη σκληρή πραγματικότητα, στην έλλειψη, στην ασχήμια και σε πολλά άλλα είναι η Τέχνη..Οχι όμως η τέχνη για την τέχνη αλλά η τέχνη για τον άνθρωπο.[..] Γιατί η τέχνη, όπως και τα παρμύθια, αφορούν ένα φανταστικό κόσμο ο οποίος δίνει μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας.."

Αυτά τα λόγια δε θα τα άκουγα ποτέ αν δε μου τα έγραφε σε αυτό το γραμματάκι...
Ο,τι θες, αλλά δε μπορείς να πεις επειδή δεν έχεις την ευκαιρία, τουλάχιστον γράψτο.Ακόμα και σε mail, σε μήνυμα, σε blog, σε έκθεση..

Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2008

Le Fabuleux Destin D'Amelie Poulain




Πρωτον εχω να πω οτι προκειται για μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες...Ομως χωρις να εχω καποιο συγκεκριμενο λογο...Απλα καθε φορα που τη βλεπω,φτιαχνει η διαθεση μου τοσο με τα χρωματα οσο και με την εξυπνη και γλυκια πλοκη οποτε δεν εχω παρα να την λατρευω τοσο πολυ...

Η Αμελι(του Ζαν Πιερ Ζενε η σκηνοθεσια) λοιπον ειναι μια κοπελιτσα,που μεγαλωσε μονο με τον πατερα της και ζει στο Παρισι,εργαζομενη ως σερβιτορα...Εχει μια πολυ αισιοδοξη ματια για τη ζωη και της αρεσουν πολυ οι μικρες απολαυσεις της ζωης,οπως το να βυθίζει τα χέρια της σε σακιά με κόκκους δημητριακών,να σπάει με το πίσω μέρος του κουταλιού της την κρούστα από τα γλυκά και να πετάει βότσαλα στο ποτάμι.Καποια στιγμη ανακαλυπτει στο σπιτι της ενα κουτι με παλια παιχνιδια,και απο τοτε η ζωη της αλλαζει καθως προσπαθωντας να ανακαλυψει τον ιδιοκτητη αυτου του κουτιου...Αρχιζει να βοηθαει τους γυρω της,να σκαρφιζεται τροπους για να τους φτιαξει τη μερα,για να φερει κοντα τον ενα με τον αλλο ακομα και για να τιμωρησει αυτους που το αξιζουν...Χωρις να γινεται αντιληπτη,μεταμορφωνεται στην καλη νεραιδα για τους περισσοτερους ανθρωπους και σε εφιαλτη για καποιους αλλους...Καποια στιγμη,γνωριζει τον Νινο,εναν ανθρωπο που εχει επισης περιεργες συνηθειες:συλλεγει τις αποτυχημενες φωτογραφιες απο τα αυτοματα μηχανηματα.Θα ανακαλυψει οτι ειναι το αλλο της μισο και προσπαθησει να τον πλησιασει μεσα απο ενα παραξενο και τρελο παιχνιδι...Αφου ολα στην τελικη για την Αμελι,και η ιδια η ζωη ακομα,ειναι ενα παιχνιδι...

Η ταινια ειναι πολυ πρωτοτυπη και πολλες μετεπειτα ταινιες την εχουν μιμηθει τοσο στη γρηγορη σκηνοθεσια οσο και σε πολλες σκηνες(πχ τη σκηνη με τις φωτογραφιες στο αυτοματο μηχανημα)...Επισης αυτο το υπεροχο soundrack με το πιανο(απ τις λιγες φορες που ενα soundrack μου εχει αρεσει τοσο πολυ) εχει χρησιμοποιηθει κι αυτο πολυ σε αλλες ταινιες...Το πρωτοτυπο ομως ειναι τοσο ωραιο και διαφορετικο,τοσο ανεμελο που καμια αντιγραφη δε θα το φτασει ποτε....Ολη η ταινια διακατεχεται απο μια χαρα,μια αθωοτητα και φυσικα απο παραλογισμο,χωρις ομως να ειναι υπερβολικος.Ακομη ολοι οι ηρωες ειναι ξεχωριστες προσωπικοτητες,με τις ασχολιες τους και τα παραξενα στοιχεια του χαρακτηρα τους...Τα χρωματα ειναι τοσο ζωντανα και χαρουμενα,τα τοπια της Γαλλιας τοσο μαγευτικα που γεμιζουν την οθονη.Η φωτογραφια της ταινιας ειναι πραγματικα υπεροχη...

Χωρις λοιπον να μας διδασκει εντυπωσιακα πραγματα,η ταινια κραταει το θεατη χαρη στα λιγα αλλα αξιολογα μηνυματα της:οτι οι μικρες απολαυσεις της ζωης δινουν τελικα χαρα σε ολους μας και μας γεμιζουν και επισης οτι πρεπει να βλεπουμε τη ζωη λιγο πιο αναλαφρα και παιχνδιαρικα.Ειναι ενα συγχρονο παραμυθι...Η Αμελι βλεπει τη ζωη σαν μια βολτα σε ενα λουνα παρκ:παμε για να διασκεδασουμε με την ψυχη μας και ολα τα απροοπτα μπορουν να συμβουν.Μεσα απ'αυτη τη ματια της στη ζωη μας κανει να θελουμε να την ακολουθησουμε.Τελος που ξερετε:μπορει να υπαρχει μια καλη νεραιδα και για μας εκει εξω...

Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2008

Βαμμένο Πέπλο


Το Βαμμένο πέπλο είναι μια καινούρια ταινία, του 2007. Σκηνοθέτης ο Τζον Κάραν και η ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Σόμερσετ Μομ.
Ιστορία η εξής: Η Κίτι-Naomi Wats είναι μία κοπέλα που ζει στο Λονδίνο και αποφασίζει να δεχτεί την πρόταση γάμου ενός άντρα απλά και μόνο για να μη μείνει στο ράφι και της "φορτώσει" η μάνα της κανένα γαμπρό από προξενιό. Ο άντρας, λοιπόν, που παντρεύεται είναι ο Γουόλτερ-Eduard Norton, ο οποίος δουλεύει ως βακτηριολόγος στη Σανγκάη, όπου και μετακομίζουν με την Κίτι. Εκεί η Κίτι δημιουργεί μία παράνομη σχέση με έναν πρόξενο, την οποία αντιλαμβάνεται ο Γουόλτερ και έτσι βάζει την Κίτι να διαλέξει: να τον ακολουθήσει σε απομακρυσμένο χωριό στα βάθη της Κίνας ή να τον αποχαιρετήσει φορτωμένη με το σκάνδαλο ενός διαζυγίου;Έτσι, όπως είναι αναμενόμενο, τον ακολουθεί σε ένα χωριό, στο οποίο ο Γουόλτερ προσφέρθηκε να πάει να δουλέψει ως γιατρός για να βοηθήσει τους κατοίκους με την επιδημία της χολέρας που έχει κυριεύσει την περιοχή.

Πρόκειται για μια κοινωνική-ρομαντική ταινία, ξεχωριστή από άλλες κοινότυπες ίδιου τύπου. Μα μεταφέρει στο 1920, άλλες εποχές τότε, και σε τοπία της Κίνας που δεν έχουμε συνηθίσει..Αλλη κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι, άλλα τοπία, δηλαδή κάτι διαφορετικό και εναλλακτικό.Δεν είναι η κλασσική ταινία εποχής, με το υπέρ-κλασσικό στόρυ και τα κουραστικά πια σκηνικά. Αλλά δεν είναι και καμιά βαθυστόχαστη και βαρύγδουπη ταινία με πολλά νοήματα, αλληγορίες κλπ..

Το μόνο θέμα που έθιξε η ταινία και θα ήθελα να σχολιάσω περαιτέρω είναι το ζήτημα της ευτυχίας-απώλειας. Υπάρχουν φάσεις στη ζωή των ανθρώπων που αισθάνονται απόλυτα ευτυχισμένοι, έχουν βρει αυτό που ζητούνε, απολαμβάνουν τη ζωή τους. Δε χρειάζεται να είναι όλα ροζ, αρμονικά και τέλεια..Απλά ζεις, με όλη τη σημασία της λέξης.Και εκεί που έχεις βρει το νόημα της ζωής και είσαι ήρεμος έρχεται απρόσμενα κάτι που σου χαλάει, σου καταστρέφει τα πάντα..Εκεί νοιώθεις ότι δεν έχει νόημα η ζωή, δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις, νομίζεις ότι ονειρεύσαι και περιμένεις να ξυπνήσεις.Κάπου εκέι νοιώθεις ότι τρελένεσαι. Και όμως, είσαι εκεί και στέκεσαι μπροστά στο γκρεμό του χειρότερου εφιάλτη σου φλερτάροντας με την ιδέα να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Αναρωτιέσαι γιατί σε σένα, γιατί τώρα, γιατί κάποιος σε εκδικείται; Αλλά οι απαντήσεις βρίσκονται κρυμμένες στην χαμένη Ατλαντίδα, εκεί που σίγουρα δε θα τις βρει κανείς. Δεν χρειάζεται τα πράγματα να είναι πάντα τόσο τραγικά. Αρκεί ένα μόνο γεγονός, μία είδηση για να σου χαλάσει την ηρεμία, να σε ξυπνήσει και να σε κάνει να αισθανθείς ότι στη ζωή "δεν είναι όλα ρόδινα". Πάντα θα υπάρχει κάτι να σε απασχολεί, άλλες φορές μικρό και άλλες μεγάλο. Όσες φορές είναι μικρό το αντιλαμβάνεσαι σαν τεράστιο και όταν είναι μεγάλο λησμονείς τις μέρες που ασχολιόσουν με τα μικρά και ασήμαντα.. Το σίγουρο είναι ότι πάντα κάτι θα σε απασχολεί.
Έτσι και στην ταινία δείχνει μια παρόμοια κατάσταση.Στις ταινίες όμως κάνουν ένα flash forward και μας δείχνουν τους ήρωες μετά από χρόνια αναζωογονημένους, ξανά στην πάλη της ζωής, έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματά τους.Δεν μας δείχνουν όμως το σημαντικότερο: το πώς ξεπερνούν όλα αυτά, με τι έρχονται αντιμέτωποι για να το κάνουν, ποιο κουμπί πατάν και προχωρούν, και πάνω από όλα πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι;

Ξέρω ότι δεν έγραψα και πολλά για την ταινία αλλά προτίμησα να σας βάλω να σκεφτείτε αυτά που σκεφτόμουν εγώ..Καλή αναζήτηση λοιπόν!

Το αγαπημένο μου θέμα...Ηρωίδες disney!!

Λοιπόν λοιπόν...Πώς μπορεί κανείς να αποστασιοποιηθεί από αυτά που έβλεπε μικρός?Αυτά που βλέπαμε μικροί είναι αυτά που μας επηρεάζουν περισσότερο.Κ προσφατα ανακάλυψα ότι είναι και εμπνευσμένα τα περισσότερα κ ότι έπρεπε να γίνω 17 ή 18 ή 19 για να καταλάβω όλα όσα λένε.Όχι δηλαδή ότι έλεγαν καμία φιλοσοφία,απλά είχαν μερικά καποιες λέξεις που κατάλαβα πρόσφατα!!Αλλα ειχαν πολλες αρετές.Είχαν έξυπνα αστεία,συνήθως ωραία μουσική,ενδιαφέροντες χαρακτήρες...Τέλος παντων,δεν είναι ακριβώς αυτο το θέμα μου.
Πέρσι και φέτος έχουμε καεί με τη Μαιρούλα(κ φαντάζομαι θα καιγόταν κ η Γεωργία μαζί μας αν ήταν εδω..?) με κινούμενα σχέδια,και ιδιαίτερα με ηρωίδες disney(καθώς η Μαίρη μας σαν γνήσιο κοριτσάκι της εποχής εχε άπειρες σχετικές βιντεοκασέτες).Κ επειδή γενικά μας κράζουν ότι βάζουμε μόνο σοβαρές ταινιες στο blog (ονόματα δεν λέμε,υπολήψεις δεν θίγουμε-ακόμα),ιδού σχόλια για light ταινίες.
Κάθε φορά λοιπον που καθόμαστε με τη Μαίρη και άλλες κοπέλες απο δω κ βλέπουμε τις φημισμένες πριγκήπισσες σχολιάζουμε κάθε φορά δύο πράγματα:
Το πρώτο έχει σχέση με το ότι όλες παντρεύονται ή συνάπτουν σχέσεις ανήλικες.Δηλαδή ήμαρτον.Η μεγαλύτερη από όλες ήταν η belle από την πεντάμορφη και το τέρας,η οποία πόσο να ήταν?25?Και ήταν και καλά κ γεροντοκόρη...!Η Άριελ να φανταστείτε από τη μικρή γοργόνα,παντρεύτηκε τον Ερικ στα 16 της!Δηλαδή αν είναι δυναμόν,τι πρότυπα προβαλλουν στα κοριτσάκια που τη βλέπουν?
Και το δεύτερο αξιοσημείωτο που έχουμε αποφασίσει με τη Μαίρη να το εφαρμόσουμε κ εμείς στη καθημερινότητά μας είναι ότι όταν έχουν ένα πρόβλημα το τραγουδούν κ πολλές φορές μαλιστα συμμετέχει κ όλο το χωριο/πόλη/κομπάρσοι!Αν λοιπον πιάνει σε αυτές,γιατί να μην πιάσει και σε μας?Υπάρχει βεβαια ένα προβληματάκι γιατί είμαι κάθε αλλο παρά καλλίφωνη,αλλα δεν πειράζει...Θα το αφήσω σε σενα,Μαίρη...
Είχα κάνει λοιπόν πέρσι ένα gallop σχετικό στο οποίο ψήφιζαν τα καλόπαιδα από εδώ κ είχε top10 ηρωίδων όπως κ ερωτησεις βαθυστόχαστες του τύπου:"ποια είναι η πιο καλοντυμένη?"
Και προσφατα έβγαλα και άλλο αξιόλογο gallop με top10 των "αντρων" disney.(ποσο δημιουργικα μπορει να αξιοποιω το χρονο μου εδω στην ξανθη?!)
Τεσπα,αυτά λοιπον τα ιδιαιτερα επιτυχημενα gallop θα ξαναεμφανίσουμε εδώ στο blog ,κιριλέ,με φωτογραφίες κλπ..Αντε Μιχαλη που δεν με αφηνες να τα ανεβάσω στο blog σου τετοια σοβαρα θεματα...
Αυτα λοιπον...Α!Και κάτι αλλο:για όσους είχαν ψηφίσει τοτε κ δν ψηφίσουν τωρα ένα εχω να πω:αν δν ψηφισετε θα σας ξεμπροστιασω εδω στο blog ποιος ψηφισε τι!

Κυριακή 16 Νοεμβρίου 2008

Χορεύοντας στο σκοτάδι


Κατάργηση  Μορφοποίησης  από  την  επιλογή
Το χορεύοντας στο σκοτάδι ή αλλιώς Dancer in the dark είναι μια ταινία του Lars von Trier, με πρωταγωνιστές τoυς Bjork(Σέλμα), Catherine Deneuve(Κάθυ) και David Morse(Μπιλ).

Η ταινία μιλάει για μια κοπέλα, τη Σέλμα, η οποία πάσχει από μια ασθένεια στα μάτια της , χάνοντας σιγά σιγά την όρασή της και έχει ένα παιδί που πάσχει και αυτό από την ίδια ασθένεια.Η Σέλμα, λοιπόν, είναι από την Τσεχοσλοβακία και μετακόμισε στην Αμερική προκειμένου ο γιός της να κάνει εγχείρηση στα μάτια του. Έτσι, δουλεύει ατελείωτες ώρες(παρά την ασθένειά της) με σκοπό να μαζέψει λεφτά για την εγχείρηση, βοηθούμενη πάντα από τη φίλη της Κάθυ. Επίσης, μένει με το παιδί της σε ένα τροχόσπιτο στο κτήμα από ένα αντρόγυνο (του Μπιλ και της Λίντα).Όταν,όμως, ο Μπίλ της κλέβει τα χρήματα λόγω οικονομικής του δυσχέριας, τα πράγματα περιπλέκονται γιατί η Σέλμα διεκδικώντας τα χρήματά της πίσω σκοτώνει τον Μπιλ.

Στην ταινία καθοριστικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι η Σέλμα λατρέυει τα χολιγουντιανά μιούζικαλ, οπότε όταν δε βλέπει καλά, εκμεταλλεύεται τους ήχους τριγύρω της, φτιάχνει με αυτούς δική της μουσική και φαντάζεται χορογραφίες και τον εαυτό της να τραγουδάει..Ήταν ένας ευρυματικός τρόπος του σκηνοθέτη για να δείξει τι υπήρχε στην ψυχή της πρωταγωνίστριας και ίσως μοιάζει και με το "Σπίτι των τρελλών" που γίνεται κάτι παρόμοιο με τη μουσική.Αυτό συμβαίνει σε αρκετές σκηνές στην ταινία και ομολογώ ότι αυτό κάπου με κούρασε προσωπικά.. Πάντως μέσα από τα μιούζικαλ και τις μουσικές φαντασιώσεις της η ηρωίδα μας μεταδίδει διάφορες απόψεις της.Για παράδειγμα, εξηγεί πως δεν της αρέσει να τελειώνουν οι ταινίες και πάντα έφευγε στο τελευταίο τραγούδι για να πιστεύει πως η ταινία θα συνεχιζόταν για πάντα..

Μεγάλο ρόλο στην ταινία παίζει και ο γείτονας, ο Μπίλ, του οποίου η οικογένεια δείχνει ευτυχισμένη, και όμως αυτός έχει οικονομικά προβλήματα που ομολογεί μόνο στη Σέλμα.. Της ομολογεί το πρόβλημά του και εκεί φαίνεται και η διαφορά τους, καθώς ο Μπιλ λέει σε μια στιγμή αδυναμίας πως θέλει να αυτοκτονήσει ενώ από την άλλη φαίνεται η Σέλμα να παλεύει, να μάχεται, να διεκδικεί τη ζωή της , ενώ άλλοι στη θέση της θα είχαν παγιδευτεί στα δίχτυα της μιζέριας τους. Εκεί τίθεται και το θέμα πόσο δυνατοί είναι ή μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι όταν χρειάζεται..Άραγε όλοι είμαστε το ίδιο δυνατοί; Και πώς μπορούμε να το διαπιστώσουμε;Μπορούμε να κάνουμε για να γίνουμε ή δεχόμαστε πως είμαστε αδύναμοι και ανίσχυροι να αντιμετωπίσουμε ένα γεγονός;

Επίσης, η ηρωίδα δεν ομολόγεί σε κανέναν την ασθένειά της για να μη τη λυπούνται και να την αφήνουν στη δουλειά, ενώ ταυτόχρονα ο σκηνοθέτης μας κινεί την προσοχή σε σκηνές που δείχνουν την πρωταγωνίστρια να τυφλώνεται μέρα με τη μέρα και να καταφέρνει να μη το δείχνει προς τα έξω.Χαρακτηριστικές σκηνές είναι αυτές που η Σέλμα επιστρέφει στο σπίτι της με τα πόδια ακολουθώντας τις γραμμές του τρένου. Πραγματικά, όμως, η Σέλμα ζει τη ζωή της.Αρνείται να κάτσει σπίτι της και να μη κάνει τίποτα, παρά πηγαίνει σε μαθήματα υποκριτικής, δουλεύει συνεχώς και προσπαθεί να αλλάξει τη μοίρα του παιδιού της.

Η φράση που μου έμεινε από την ταινία ήταν από ένα από τα τραγούδια της ηρωίδας: Κάθε τοίχος είναι μεγάλος αν δε πέσει η σκεπή..Αν το σκεφτούμε αλληγορικά τι λέει στον καθένα μας;
Ομολογώ ότι η ταινία είναι καθηλωτική.Σου κόβει την ανάσα,σε συνεπαίρνει, αλλά σου πλακώνει την ψυχή με τις αδικίες που η Σέλμα φήνει να γίνονται εις βάρος και αυτή δε κάνει τίποτα μόνο και μόνο για να μείνει πιστή στον εαυτό της ( και αυτό φαίνεται στο δικαστήριο).Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να πάω εγώ εκέι να την υπερασπιστώ!Με έπνιγε το δίκιο μου και όμως εκείνη δεν έκανε τίποτα, δε μιλούσε.

Περιμένω, λοιπόν, σχόλιά.. Και όσοι δεν την έχουν δεί να τη δουν!
Μαίρη


Τρίτη 11 Νοεμβρίου 2008

the elephant man



Πρόκειται για μια πολύ δυνατή ταινία που είδα πρόσφατα.Είναι μία ταινία του 80 σε σκηνοθεσία του David Lynch και πρωταγωνιστές τους Anthony Hopkins και John Hurt.
H ταινία πραγματεύεται την βιογραφία του Τζον Μέρικ(Τζόζεφ Μέρικ στην πραγματικότητα),γνωστός ως "άνθρωπος-ελέφαντας" λόγω των δυσμορφιών που είχε σε όλο του το σώμα.Όπως διάβασα στο internet,ο Τζόζεφ Μέρικ ήταν υπαρκτό πρόσωπο,και άρχισε να εμφανίζει δείγματα δυσμορφιών και όγκων στα 5 του χρόνια,ενώ μεγαλώνοντας εξαπλώθηκαν ώσπου κατέληξε να είναι πλήρως παραμορφωμένος.Στην ταινία παρουσιάζεται να αποτελεί την τρομακτικη "attraction" ενός περιπλανώμενου "παλιάτσου' που τον χρησιμοποιεί για να βγάζει χρήματα από την περιέργια κ την φρίκη του κόσμου στην θέα του John.Τότε ένας γιατρός των βρίσκει κ αποφασίζει να τον εξετάσει και να τον βοηθήσει να βρει τον εαυτό του.Και τελικά αποδεικνύεται ότι αυτός ο παραμορφωμένος άνθρωπος είναι χαρισματικός,έξυπνος και ευαίσθητος.
Παρακολουθώντας την εξέλιξή του,πως αρχίζει να μιλάει κ να διαβάζει,αυτό που μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν ο τρόπος με τον οποίο τον αντιμετώπιζαν οι διάφοροι άνθρωποι και περιλάμβανε αντιδράσεις φρίκης,φόβου,συμπάθειας,συμπόνοιας,αδιαφορίας,κακίας...
Οι σκηνές που μου άρεσαν πολύ ήταν εκείνη στην οποία το παλιό του "αφεντικό",εκείνος ο παλιάτσος που τον εκμεταλλευόταν και τον κακομεταχειρίζοταν,τον έκλεισε σε ένα κλουβί που ακριβώς δίπλα ήταν κλειδωμένες μαιμούδες και έδειχνε την απόλυτη εξίσωση(ταπείνωση) αυτού του ανθρώπου με τα ζώα.Αλλά και η αντίδραση των μαιμούδων ήταν τέτοια(εξαιτίας του φόβου τους) που ήταν σαν να τον αποδοκίμαζαν κ αυτές,όπως κ οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που γνώρισε και που ήταν καχύποπτοι με το διαφορετικό.
Κορυφαία σκηνή ήταν το ξέσπασμά του,όταν φώναξε στο πλήθος που τον κοιτούσε σαν να ήταν θέαμα:" I am not an animal! I am a human being! I...am...a man! "
Επίσης στην σκηνή που μια καταξιωμένη ηθοποιός με την οποία απείγγειλαν μαζί Σέξπιρ του είπε ότι δεν είναι ο άνθρωπος-ελέφαντας,αλλά ο Ρωμαίος αισθάνθηκα ένας είδος δικαίωσης για τον πρωταγωνιστή.
Σκηνοθετικά ήταν πολύ καλοστημένο και ξεχώρισα την σκηνή που τον κυνηγούσαν στο σιδηροδρομικό σταθμό και ακουγόταν ταυτόχρονα με τα βήματά του ο ήχος του τρένου.
Τέλος θα ήθελα να πω δυο λόγια για το φινάλε,το οποίο εκτός του ότι είναι πετυχημένο κ έξυπνο,σου αφήνει μια αίσθηση εντελώς διαφορετική από αυτή που κυριολεκτικά θα άφηνε(δν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα,πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε)
Ίσως προσθέσω κ άλλα αργότερα,αλλά περιμένω να το δείτε κ να μου πείτε...

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

Το κουρδιστο πορτοκαλι



Μετα απο πολλη σκεψη ειπα να γραψω για μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες...Και αυτο γιατι η συγκεκριμενη ταινια δεν μπορει να περιγραφει με λιγα λογια,εχεις τοσα πολλα να πεις που δε σου φτανουν ουτε ωρες ολοκληρες για να τα αναλυσεις...Σκηνοθετης ο Στανλει Κιουμπρικ που πραγματικα εχει γραψει στη ταινια αυτη...


Θα ξεκινησω κλασσικα λεγοντας σας λιγα λογια για την υποθεση...Ο νεαρος Alex,μαθητης,ζει σε μια κοινωνια του μελλοντος(το καταλαβαινει κανεις απο τα φουτουριστικα σκηνικα,τα πολυ εξελιγμενα αυτοκινητα,τα περιεργα επιπλα με καθε λογης σχημα-χαχαχα θα το καταλαβετε αμα το δειτε- κ.ο.κ),καπου στην Αγγλια...Το αγαπημενο χομπι της παρεας ειναι να πινουν το γαλατακι τους(με τα απαραιτητα ναρκωτικα βεβαια) σε μια γνωστη γαλατερια και μετα να βγαινουν,μεταμφιεσμενοι, και να σπερνουν τον πανικο...Βιαζουν,κλεβουν,μπαινουν σε ξενα σπιτια και τρομοκρατουν τους ανθρωπους,καταστρεφουν και μολις εκτονωθουν επιστρεφουν στα σπιτια τους γιατι υπαρχει και το σχολειο την αλλη μερα...Ο Κιουμπρικ δηλαδη παρουσιαζει μια μελλοντικη κοινωνια οπου οι εφηβοι προκαλουν το χαος,πινουν ναρκωτικα με το γαλα τους και απο χουλιγκαν μετατρεπονται την αλλη μερα σε αθωους πολιτες και ξανα τη νυχτα σε φρικια...
Μεχρι που η κυβερνηση αποφασιζει οτι δε γινεται οι φυλακες να γεμιζουν με τετοιου ειδους εγκληματιες(παρα μονο με τους πολιτικους τους αντιπαλους-ειναι ειρωνικο αν σκεφτειτε μια κοινωνια οπου οι φυλακες θα αποτελουνται μονο απο αντιπαλους της κυβερνησης και οχι απο κακοποιους)και ετσι αποφασιζουν να "θεραπευσουν"με μια πρωτοποριακη μεθοδο την βιαιη φυση του ανθρωπου..Προκειμενου να σταματησει ο ανθρωπος να ειναι βιαιος,του κανουν πλυση εγκεφαλου,προβαλλοντας του σκηνες βιας ενω ταυτοχρονα του χορηγουνται φαρμακα που του προκαλουν αρνητικη διαθεση ετσι ωστε μετα τη θεραπεια να εχει συνδυασει τη βια με ασχημα συναισθηματα και αρα να μην μπορει πλεον να βιαοπραγησει(τι να πει κανεις)...Ο Αlex επιλεγεται ως το πρωτο πειραματοζωο και το κατα ποσο πετυχαινει το πειραμα θα το δειτε εσεις...


Το κυριο ερωτημα που μας προβληματιζει σε ολη την ταινια ειναι το αν τελικα η βια-η οποια αποτελει προσωπικη επιλογη του ανθρωπου-δηλαδη η ελευθερια της εκφρασης του,πρεπει να παρεμποδιζεται οταν γινεται σε βαρος της κοινωνιας και των ανθρωπων...Τα παιδια αυτα διασκεδαζουν κλεβοντας και καταστρεφοντας και η πολιτεια παρεμβαινει:αλλα το γεγονος οτι αυτοι μετα μετατρεπονται σε πολιτες-στρατιωτακια,δεν αποτελει προσωπικοι τους επιλογη...Δε διαλεξαν το σωστο το δρομο-οπως πολυ σωστα λεει και ο ιερεας στην ταινια-αλλα τους τον επεβαλλαν...Αλλο ενα σημειο που προβληματιζει...Εμεις διαλεγουμε την πορεια της ζωης μας η εχουν οι αλλοι το δικαιωμα να μας την αλλαξουν οταν βλεπουν οτι κατι παει στραβα;Το καλο η κακο ειναι τελικα ελευθερη επιλογη μας;Επισης στην ταινια προσπαθουν να σταματησουν τη βια μεσω της βιας ουσιαστικα και βλεπουμε οτι τελικα η συγκεκριμενη μεθοδος δε φερνει παντα τα επιθυμητα αποτελεσματα...

Γενικα η ταινια ασχολειται πολυ με το θεμα της βιας(που ειχε προβληματισει πολυ τη δεκαετια του '8Ο,που γυριζεται η ταινια) και ειρωνευεται αρκετα τις μεθοδους που ακολουθουνται κατα καιρους για τη καταπολεμηση της...Η ταινια θεωρηθηκε πολυ ακραια και οπως ανακαλυψα και στο Internet απαγορευτηκε σε πολλες χωρες και μαλιστα στην Αγγλια παιχτηκε μετα το θανατο του Κιουμπρικ...Το θεμα που θιγει ειναι ακραιο και οι εικονες που προβαλλει αλλα τα παρουσιαζει με τετοιο τροπο που σε καθηλωνει και δε σε σοκαρει-παρα μονο με την καλη εννοια...Οι διαλογοι ειναι απολυτα θεατρικοι,με τους ηρωες να παιζουν με τις λεξεις και να μιλανε τραγουδιστα, και πολυ ειρωνικοι...
Τα σκηνικα ειναι επιβλητικα και ταιριαστα με το κονσεπτ και η μουσικη επισης δε θα μπορουσε να ειναι καλυτερη ( ειδικα οι σκηνες που τα παιδια σπανε και προκαλουν το χαος και ακουγεται μονο απο πισω κλασσικη μουσικη 'ή η σκηνη που τραγουδαει ο Αλεξ το I'm singing in the rain ειναι υπεροχες και πολυ σουρεαλιστικες),τα κοστουμια επισης ταιριαστα-παραπεμπουν σε φασιστικες στολες τα περισσοτερα....
Τελος ο τιτλος της ταινιας παραπεμπει σε εναν αβουλο ανθρωπο,που του εχουν αφαιρεσει το δικαιωμα της επιλογης και τον εχουν κανει στρατιωτακι.../*Clockwork: Κουρδιστό. Orange: Πορτοκάλι. Orang:Στην διάλεκτο των Malay,που ομιλείτε στην Ταιλάνδη, Σιγκαπούρη και γύρω περιοχές σημαίνει άνθρωπος. Αποτέλεσμα - ένας κουρδιστός άνθρωπος,ένα άβουλο ον που λειτουργεί για χάρη κάποιων άλλων με ένα συγκεκριμένο τρόπο*/....
Με λιγα λογια απλα δειτε τη...Α και ελπιζω να μη φρικαρετε πολυ...Εγω προειδοποιω...χιχι
Γεωργια

Δευτέρα 3 Νοεμβρίου 2008

Ας βάλουμε και κάτι άκυρο ως θέμα...

Περιμένουμε το λεωφορείο με Μαίρη κ αρχίζουμε την εξής άκυρη κουβέντα:για ένα πάρτυ που θέλουμε να κάνουμε με θέμα 90's.Με τραγούδια στυλ Ricky Martin,Backstreet boys και δε συμμαζευεται...Μέχρι τη στιγμή που θυμηθήκαμε τι φορούσαμε στο δημοτικό, λύκειο,γυμνάσιο κλπ.Και ιδού λοιπόν το θέμα της σημερινής συζήτησης:ας θυμηθούμε τα παλιά όλη η γερασμένη νεολαία...
Λίστα ρούχων,παπουτσιών και αξεσουάρ της εποχής:
Το υπερχαρακτηριστικό:οι μπλούζες εκέινες που φορούσαμε στο δημοτικό με τα μωράκια πάνω...τις είχαμε λιώσει.Όλα τα κοριτσάκια της εποχής είχαμε από ένα μωρό στη μπλούζα μας...
Ο κλασσικός συνδυασμός μαύρης κοντομάνικης μπλούζας με απο μέσα μία μακρυμάνικη σε άλλο χρώμα..(Μαίρη: εγώ ακόμα το κάνω!!)
Τα φουσκωτά, αντιανεμικά μπουφαν, του πυροσβέστη που λέμε.. Τι τραγική μόδααα.
Τα μακριά μπουφάν-ζακέτες που φορούσαμε όλες γύρω στο γυμνάσιο και κυκλοφορούσαν σε όλα τα χρώματα..
Τα υπέρτατα τζιν με νερά και ξεβαμμένα..Τα νερά τότε κυκλοφορούσαν σε φούστες,παντελόνια, μπουφάν και ήταν το must της εποχής!!Δε πιστεύω να μη το θυμάται κανεις???
Τα ψαράδικα-κολαν που κυκλοφορούσαν σε όλα τα χρώματα (γιατί φορούσαμε τέτοιες αηδίες;;;;;)
Οι ριγέ μακριές κάλτσες και καλσόν με συνδυασμό τα κοντά παντελόνια για να φαίνονται οι κάλτσες...
Τα παπούτσια-βάρκες στο γυμνάσιο (τι θυληκότητα!) που τα φορούσαν αγόρια-κορίτισια..Τα δίπατα-τρίπατα και κοινώς παπούτσια-πολυκατοικίες που φορούσαμε στο δημοτικό τα καλοκαίρια(κάτι έπρεπε να κάνουμε κ εμείς οι κοντές,δν φορούσαμε κ τακούνια τότε...)Οι εσπαντρίγιες για "καλά" μας.
Τα παντελόνια με όλη την προίκα μας πάνω..Βλέπε κρόσια,χάντρες,πετρούλες,χρώματα και όλης της γης το βιος.
Οι βινύλ φούστες με οπάκ καλσόν (φλούο χρώματος παρακαλώ)---το καρναβάλι της πάτρας πιο διακριτικό μπροστά στους συνδυασμούς μας...
Οι καρό φούστες έκεί κάπου στο γυμνάσιο που έβγαιναν σε όλα τα χρώμτα και,τι περίεργο,τα είχαμε αγοράσει ΟΛΑ!Επικρατέστερο το ασπρόμαυρο σε συνδυασμό με μπότες βέβαια..
Στα μαλλιά η δημοφιλής κουπ ήταν τα σκουληκάκια...Με κλαμεράκια,με τσιμπιδάκια,με πεταλουδίτσες, με ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο..Λίγα λίγα ή πολλά μαζί.
Τα σπορτέξ με τα φωτάκια όταν περπατούσες..(τι γλυκά!!)
Τα άθλια-άκυρα παπούτσια με τις τουρμπίνες-ελατήρια στο λυκειο..(υπαρχουν ακόμα?καταργήστε τα αμέσως!!)
Οι μπλούζες χαμόγελο με την κλασσική αμάνικη ζιβάγκο από μέσα...
Τα κοτλέ παντελόνια που φορούσαμε μανιωδώς,τα κοντά μαλλιά στα κορίτσια με σηκωμένα τα πίσω και άλλα πολλά που θα γράψετε εσείς...
Μαίρη-Νεφέλη εν δράσει...

Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Όταν έκλαψε ο Νίτσε


Η ταινία αυτή με προβλημάτιζε καιρό πριν την δω για τον εξής λόγο: είχα ήδη διαβάσει το βιβλίο, το οποίο με καθήλωσε και με ενθουσίασε. Οπότε ήμουν επιφυλακτική με το τι θα μου παρουσιάσουν στην ταινία και προσπάθησα να μην είμαι προκατειλημμένη, ούτε αρνητική, αφού συνήθως οι ταινίες είναι πολύ χειρότερες από τα βιβλία.

Όσον αφορά στην ταινία, λοιπόν, ομολογώ ότι υπήρχαν καλές και αντιπροσωπευτικές σκηνές, σε σχέση με το πώς τα είχα φανταστεί εγώ, και ορισμένες φορές με εξέπληξαν με το πώς έδειχναν κάποια γεγονότα του βιβλίου στην ταινία.

Παρ΄όλα αυτά, η τελική εντύπωση που μου έμεινε ήταν αρνητική. Αυτό γιατί παρουσίαζαν πολλά πράγματα σαν γελοιογραφία του βιβλίου, σου προκαλούσαν το γέλοιο και όχι τον προβληματισμό που έπρεπε. Για παράδειγμα τα όνειρα του γιατρού Μπρόγιερ, ενώ στην ουσία έδειχναν τη συνείδηση και τους προβληματισμούς του γιατρού, στην ταινία το παρουσίαζαν σα να βλέπεις αστείες διαφημίσεις ανάμεσα στην ταινία.

Επίσης, υπήρχαν στο βιβλίο ορισμένες ενότητες πολύ σημαντικές και ουσιώδεις και στην ταινία δεν τους έδιναν καν σημασία και διαρκούσαν ελάχιστα..Που σημαίνει ότι δεν καταλάβαιναν πού έπρεπε να ρίξουν το βάρος. Για παράδειγμα, η ενότητα σε ένα δάσος που ο Νίτσε και ο γιατρός Μπρόγιερ εξομολογούνται ο ένας στον άλλον τα μυστικά τους και συνειδητοποιούν τι τους δένει, στο βιβλίο είναι η αποκορύφωση, είναι αυτό που περίμενες. Στην ταινία απλά την προσπερνάει και αφιερώνει ελάχιστο χρόνο. Να μην σχολιάσω το γεγονός ότι εκεί που δακρύζει ο Νίτσε, στην ταινία σε πιάνουν τα γέλια με την ηθοποιία ενώ στην ουσία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι για την κατανόηση και της ταινίας και του βιβλίου. Θα έλεγα ότι αυτό είναι το πραγματικό τέλος, όλη η αξία έγκειται στο κλάμα αυτού του ανθρώπου.( εξού και ο τίτλος)

Τελικά, δε θα χαρακτηρίσω αυτή την ταινία απαράδεκτη (έχω δει και χειρότερες). Αλλά με απογοήτευσε το γεγονός ότι δεν ωθούσε το θεατή να διαβάσει το βιβλίο, να διαβάσει εις βάθος το σκεπτικό αυτών των ηρώων και να ευχαριστηθεί την άψογη γραφή του Irvin Yalom. Να αισθανθούν όλοι όσοι δεν το έχουν διαβάσει την αγωνία του "πως συνεχίζει, τι θα γίνει μετά;" καθώς και του "αχ όχι δε θέλω να τελειώσει,θέλω κι άλλο", όλα αυτά με ένα βιβλίο.

Μοιάζουν λίγο υπερβολικά όλα αυτά; Σχολιάστε αν δε συμφωνείτε με κάτι...Σχολιάστε ακόμα και το βιβλίο αν δεν έχετε δει την ταινία...Μαίρη