Κυνόδοντας

Μιας και αναφέρθηκε στις ποικίλες συζητήσεις του blog μας, όποιος θέλει ας ψηφίσει στην ψηφοφορία μας, ή ακόμα καλύτερα μπορεί και να αφήσει την άποψή του!

Black Swan - Darren Aronofsky



Επειδή είμαι έντιμος άνθρωπος και κρατώ τον λόγο μου διότι μια τιμή την έχουμε και για ένα καθαρό κούτελο ζούμε, γράφω όπως υποσχέθηκα στους πολυπληθείς αναγνώστες αυτού του blog για να σχολιάσω την αμφιλεγόμενη αυτή τελευταία ταινία του Aronofsky.
Καταρχάς ασ πάμε στον σκηνοθέτη:Ο εκκεντρικός,κατ'εμε,Aronofsky.Θα έλεγα ότι γενικά μου είναι συμπαθής.Έχει μία αδυναμία στο να επιλέγει διαταραγμένους χαρακτήρες για πρωταγωνιστές και νομίζω πως είναι καλός στο να τους αναδεικνύει(βλέπε Requiem for A Dream,Pi).M αρέσει ως σκηνοθέτης γιατί μπορεί οι ταινίες του να αναφέρονται σε μάλλον πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις ανθρώπων με πολύ ξεχωριστές ψυχοσυνθέσεις αλλά μπορεί κάλλιστα κανείς να εντοπίσει σε αυτούς κάτι το οικείο.
Στο Βlack Swan,παρατηρώντας κανείς τη Νίνα αναγνωρίζει μια διακριτική,συνεσταλμένη κοπέλα, υπερβολικά αυστηρή με τον εαυτό της καθώς απαιτεί την τελειότητα σε κάθε πράγμα με το οποίο καταπιάνεται.Και αυτή η μανία της για το τέλειο σε συνδυασμό με την καταπίεση που δέχεται από την μητέρα της την οδηγεί στην παράνοια.Χάνει τον εαυτό της,τη λογική της,ξεπερνάει τα όριά της και προσπαθεί με κάθε τίμημα να γίνει μία άλλη για να φτάσει ένα ρόλο που θεωρεί όνειρο ζωής.Απότι αποδεικνύεται χωρίς να αξίζει τον κόπο.Αλλά και για τι πράγμα θα άξιζε κανείς να προδώσει τον εαυτό του?Μάλλον για τίποτα και για κανέναν.Διότι είναι καλό να κυνηγάμε τα όνειρά μας αλλά πρέπει να ξέρουμε και τα όριά μας.Όρια που δεν είναι μόνο κατι το δεσμευτικό και περιοριστικο ή κάτι που μας κάνει να συμβιβαζόμαστε.Είναι ίσως αυτό που μας φέρνει πιο κοντά στο να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και από αυτή την άποψη δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη.Διότι αυτός που μπορεί να γίνει πραγματικά δυνατός δεν είναι αυτός που νομίζει πως δεν έχει αδυναμίες αλλά αυτός που τις εντοπίζει και καταφέρνει να τις ελέγχει.
Σε κάνει να σκεφτείς διάφορα ζητήματα η ταινία,εγώ στάθηκα σε αυτό γιατί έτυχε να το συζητήσω πρόσφατα.Σκηνοθετικά ήταν πολύ καλή επίσης,ιδιαίτερα οι σκηνές που έδειχνε πώς η Νίνα μεταμορφωνόταν σε κύκνο,πώς ο ρόλος εισέβαλλε μέσα της ήταν καθηλωτικές.Ερμηνεία εξαιρετική, αντάξια της Νatalie Portman.
Για να μην μακρυγορώ δε γ΄ραφω άλλα,κλείνω με ένα σχόλιο για τη μουσική της ταινίας η οποία θεωρώ ότι θα μπορούσε και θα έπρεπε να ήταν πιο προσεγμένη και να δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα.Θα μπορούσαν κάλλιστα να συνθέσουν διάφορες "σκοτεινές" και μυστηριώδεις διασκευές της αυθεντικής μουσικής της λίμνης των κύκνων και να πετύχουν μεγαλύτερη ένταση στις σκηνές.Αυτά από μένα.Σειρά σας...

Κανα βιβλίο ρε παιδιααα

Αφού δε γράφουμε για ταινίες ας γράψουμε για κανένα βιβλίο!
Πήγα λοιπόν μέσα στις γιορτές σε ένα βιβλιοπωλείο και δεν ήξερα κάποιο αξιόλογο βιβλίο να πάρω.Γενικά, δυσκολευτηκα πολύ να βρω κάτι,ακόμα και για δώρο..Εκτός δηλαδή από τους κλασσικούς που είναι στανταρακι θα ήθελα να επεκτείνω λίγο το πεδίο μου.Ισως κάτι σύγχρονο που ξέρει κάποιος ή κανένα κρυφό διαμάντι!Ξέρω εγω.. Σίγουρα ψάχνω κάτι με νόημα, να μην είναι καθαρά μυθηστορηματικό (βλ.Κούντερα)

"Ο νους αγαπάει τους δαιδάλους και τις κρύπτες..." Irvin D.Yalom

Και ναι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή και στασιμότητα για την οποία κατηγορούμαστε ανηλεώς και να γράψω για ένα θέμα σίγουρα όχι πρωτότυπο αλλά που τέλος πάντων προέκυψε σαν σκέψη και με προβλημάτισε πρόσφατα.
Γνωστό φαντάζομαι το ρητό "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι".Κατ'εμέ καθόλου αφελές ή και αμφιβόλου ισχύος.Και για να μην παρεξηγηθώ εξηγούμαι: Μακάριος σημαίνει ευτυχισμένος,ήρεμος,γαλήνιος.Όσο λοιπόν απέχει κανείς από το τρυπάκι του να ψάξει,να μάθει,να συνειδητοποιήσει,να δει σίγουρα αισθάνεται ένα είδος ψυχικής ηρεμίας κ μια μορφή ευτυχίας.Γιατί καλώς ή κακώς συδειδητοποιώντας πράγματα κ προσεγγίζοντας έννοιες κ γεγονότα δεν καταλήγει κανείς άμεσα ευτυχισμένος.Και εκεί βρίσκεται το ειρωνικό,το οξύμωρο.Αναπτύσσει κανείς το πνεύμα του,αναζητά,ακούει,βλέπει προκειμένου να επιτύχει μια συνειδητή ευτυχία.Να ξεφύγει από τα χαοτικά σκοτάδια,από συγχίσεις,από πλάνες,ψεύτικες χαρές,επιτηδευμένα λόγια,πλαστές αλήθειες.Κι όμως καταλήγει ευτυχισμένος?Ή μήπως απελπισμένος?Αισιόδοξα σκέφτομαι ότι εν καιρώ ίσως ανακαλύψει την αληθινή ευτυχία,αν υπάρχει τέτοιος ορισμός.Μήπως όμως κάπου υπάρχει ένα σημείο που πρέπει κανείς να σταματήσει να αναζητά και να αναλύει?Διότι η απόσταση ανάμεσα στην απομυθοποίηση και στην μυθοποίηση των πραγμάτων είναι πολύ μικρή,είναι ίσως μια παραπάνω σκέψη...

Οποιος έχει κάτι να πει ας το πει

Ας πούμε για κάποιες ταινίες που είδα πρόσφατα και δίνουν πάτημα για σχόλια (χεχεχε).. Τόσος καιρός πια όλο και κάτι είδαμε δε μείναμε στα ίδια!

Λοιπόν αρχίζω με τον Αντίχριστο του Τρίερ..Δε σχολιάζω ότι η ταινία αφιερώθηκε στον Ταρκόφσκι.Τόσες ωραίες ταινίες έχει κάνει ο Τρίερ αυτή βρήκε να του αφιερώσει του ανθρώπου??Προσωπικά δε μου άρεσε η ταινία, ομολογώ ότι είχε κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά ως εκεί.Να πει και η Νεφέλη παρακαλώ που την είδαμε μαζί και αυτή άντεξε και την είδε ολόκληρη ενώ εγώ στο τελευταίο τέταρτο λύγισα(τςτςτς).

Η επόμενη στη σειρά είναι το νησί των καταραμένων που για πολλούς θεωρείται ότι είχε αμφιλεγόμενο τέλος, ενώ εμένα μου φάνηκε πολύ ξεκάθαρο.Καλή ταινιούλα και ο ΝτιΚάπριο πολύ καλός στον ρόλο του.

The imaginarium of doctor Parnassus- Τerry Gilliam:Δε με ενθουσίασε ιδιαίτερα ενώ είχε τα φόντα..Κάπου το χάλασε στο τέλος, όχι???Και όπως λέει και ένας φίλος μου δύσκολα μπορούσες να ταυτιστείς με κάποιον..Εμένα βέβαια μου άρεσαν τα σκηνικά και η παραγωγή αλλά στο τέλος έμενες με μια απορία, με ένα κενό να το πω??

Ninth Gate-Roman Polanski: Πολύ καλή ταινία, κλασσικός Τζόνυ Ντεπ θεός, ενδιαφέρουσα πλοκή, νομίζω από τα κλασσικά must see

Τέλος ο Αγγλος ασθενής.Τώρα να πω οτι μου άρεσε ψέματα θα πω..Λίγο βαρετή, με κούρασε. Αξιζε η Binoche, αλλά περίμενα άλλα πράγματα.Μάλλον αυτό φταίει.Οσο πιο πολύ ακούς ότι μια ταινία είναι καλή τόσες περισσότερες απαιτήσεις έχεις και τόσο περισσότερο σε απογοητεύει μετά...