Αγάπα με αν τολμάς

Για ποια άλλη ταινία να μιλήσω;;Όταν το Αγάπα με αν τολμάς είναι από τις αγαπημένες μου, όσες κλασσικές και πολυσήμαντες ταινίες δω..

Φυσικά μέτρησε το γεγονός ότι η ταινία είναι γαλλική(η αδυναμία μου) και είχε το ύφος μιας τυπικής, παλιάς, γαλλικής ταινίας με γλυκό περιεχόμενο, με μηνύματα που θέλει να περάσει, με μία σταγόνα τρέλλας στο σενάριο και με διαφορετική σκηνοθεσία.
Οι πρωταγωνιστές: Νέοι, ωραίοι, ταλαντούχοι και μπράβο στον άνθρωπο που επέλεξε δύο νέα παιδιά και δε κατέφυγε σε αναμενόμενες λύσεις και σε πρόσωπα που βλέπουμε συχνά. Η Μαριόν Κοτιγιάρ και ο Γκιγιόμ Κανέ πιστεύω ότι ήταν απόλυτα ταιριαστοί στους ρόλους τους και εγώ τους αγάπησα πολύ και τους ένιωσα μέσω της ταινίας.
Η ταινία θίγει τα θέματα της φιλίας, της αγάπης, του εγωισμού, του θανάτου, του ρατσισμού (στις σκηνές στο σχολείο που πείραζαν την Σοφι) και των σχέσεων γιου-πατέρα.

Επίσης, δεν γίνεται να δεις αυτή την ταινία και να μη σε προβληματίσει το τέλος της. Ένα τέλος που δίχασε την άποψη του κοινού, αλλά έθεσε και στον θεατή το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε δύο διαφορετικά τέλη. Βέβαια, το ένα τέλος είναι λίγο ακραίο (αν το μεταφράσεις κυριολεκτικά) και δε μπορείς να πιστέψεις ,όταν το βλέπεις στην ταινία, ότι όντως γίνεται αυτό. Αλλά αυτή είναι η αξία του κινηματογράφου!! Να βλέπεις πρωτότυπα και σουρεαλιστικά πράγματα! Να δέχεσαι γεγονότα που στην αληθινή ζωή φαντάζουν ανεκδιήγητα και παράλογα, αλλά όταν και αν τα ερμηνεύσεις μοιάζουν όμορφα.

Μία σκηνή, ούτε καν ολόκληρη σκηνή αλλά στιγμιότυπο της ταινίας που συγκράτησα και μου άρεσε πολύ ήταν η εξής: δείχνει τους 2 φίλους (τη Σοφί και τον Ζιλιάν) που κοιμούνται μαζί όσο είναι σε ηλικία 8 περίπου χρονών και ο σκηνοθέτης εξηγεί το fast forward που θέλει να κάνει με μία φράση του Ζιλιάν: "εκέίνη τη νύχτα η Σοφί και εγώ κοιμηθήκαμε 10 χρόνια"....
Πολύ απλό,περνάει απαρατήρητο, αλλά για μένα ποιητικό και τρυφερό..

Σίγουρα έχω ξεχάσει κάτι..Αλλά όταν το θυμηθώ θα το προσθέσω...Μαίρη