the elephant man

Πρόκειται για μια πολύ δυνατή ταινία που είδα πρόσφατα.Είναι μία ταινία του 80 σε σκηνοθεσία του David Lynch και πρωταγωνιστές τους Anthony Hopkins και John Hurt.
H ταινία πραγματεύεται την βιογραφία του Τζον Μέρικ(Τζόζεφ Μέρικ στην πραγματικότητα),γνωστός ως "άνθρωπος-ελέφαντας" λόγω των δυσμορφιών που είχε σε όλο του το σώμα.Όπως διάβασα στο internet,ο Τζόζεφ Μέρικ ήταν υπαρκτό πρόσωπο,και άρχισε να εμφανίζει δείγματα δυσμορφιών και όγκων στα 5 του χρόνια,ενώ μεγαλώνοντας εξαπλώθηκαν ώσπου κατέληξε να είναι πλήρως παραμορφωμένος.Στην ταινία παρουσιάζεται να αποτελεί την τρομακτικη "attraction" ενός περιπλανώμενου "παλιάτσου' που τον χρησιμοποιεί για να βγάζει χρήματα από την περιέργια κ την φρίκη του κόσμου στην θέα του John.Τότε ένας γιατρός των βρίσκει κ αποφασίζει να τον εξετάσει και να τον βοηθήσει να βρει τον εαυτό του.Και τελικά αποδεικνύεται ότι αυτός ο παραμορφωμένος άνθρωπος είναι χαρισματικός,έξυπνος και ευαίσθητος.
Παρακολουθώντας την εξέλιξή του,πως αρχίζει να μιλάει κ να διαβάζει,αυτό που μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν ο τρόπος με τον οποίο τον αντιμετώπιζαν οι διάφοροι άνθρωποι και περιλάμβανε αντιδράσεις φρίκης,φόβου,συμπάθειας,συμπόνοιας,αδιαφορίας,κακίας...
Οι σκηνές που μου άρεσαν πολύ ήταν εκείνη στην οποία το παλιό του "αφεντικό",εκείνος ο παλιάτσος που τον εκμεταλλευόταν και τον κακομεταχειρίζοταν,τον έκλεισε σε ένα κλουβί που ακριβώς δίπλα ήταν κλειδωμένες μαιμούδες και έδειχνε την απόλυτη εξίσωση(ταπείνωση) αυτού του ανθρώπου με τα ζώα.Αλλά και η αντίδραση των μαιμούδων ήταν τέτοια(εξαιτίας του φόβου τους) που ήταν σαν να τον αποδοκίμαζαν κ αυτές,όπως κ οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που γνώρισε και που ήταν καχύποπτοι με το διαφορετικό.
Κορυφαία σκηνή ήταν το ξέσπασμά του,όταν φώναξε στο πλήθος που τον κοιτούσε σαν να ήταν θέαμα:" I am not an animal! I am a human being! I...am...a man! "
Επίσης στην σκηνή που μια καταξιωμένη ηθοποιός με την οποία απείγγειλαν μαζί Σέξπιρ του είπε ότι δεν είναι ο άνθρωπος-ελέφαντας,αλλά ο Ρωμαίος αισθάνθηκα ένας είδος δικαίωσης για τον πρωταγωνιστή.
Σκηνοθετικά ήταν πολύ καλοστημένο και ξεχώρισα την σκηνή που τον κυνηγούσαν στο σιδηροδρομικό σταθμό και ακουγόταν ταυτόχρονα με τα βήματά του ο ήχος του τρένου.
Τέλος θα ήθελα να πω δυο λόγια για το φινάλε,το οποίο εκτός του ότι είναι πετυχημένο κ έξυπνο,σου αφήνει μια αίσθηση εντελώς διαφορετική από αυτή που κυριολεκτικά θα άφηνε(δν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα,πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε)
Ίσως προσθέσω κ άλλα αργότερα,αλλά περιμένω να το δείτε κ να μου πείτε...