Η ταινία αυτή με προβλημάτιζε καιρό πριν την δω για τον εξής λόγο: είχα ήδη διαβάσει το βιβλίο, το οποίο με καθήλωσε και με ενθουσίασε. Οπότε ήμουν επιφυλακτική με το τι θα μου παρουσιάσουν στην ταινία και προσπάθησα να μην είμαι προκατειλημμένη, ούτε αρνητική, αφού συνήθως οι ταινίες είναι πολύ χειρότερες από τα βιβλία.
Όσον αφορά στην ταινία, λοιπόν, ομολογώ ότι υπήρχαν καλές και αντιπροσωπευτικές σκηνές, σε σχέση με το πώς τα είχα φανταστεί εγώ, και ορισμένες φορές με εξέπληξαν με το πώς έδειχναν κάποια γεγονότα του βιβλίου στην ταινία.
Παρ΄όλα αυτά, η τελική εντύπωση που μου έμεινε ήταν αρνητική. Αυτό γιατί παρουσίαζαν πολλά πράγματα σαν γελοιογραφία του βιβλίου, σου προκαλούσαν το γέλοιο και όχι τον προβληματισμό που έπρεπε. Για παράδειγμα τα όνειρα του γιατρού Μπρόγιερ, ενώ στην ουσία έδειχναν τη συνείδηση και τους προβληματισμούς του γιατρού, στην ταινία το παρουσίαζαν σα να βλέπεις αστείες διαφημίσεις ανάμεσα στην ταινία.
Επίσης, υπήρχαν στο βιβλίο ορισμένες ενότητες πολύ σημαντικές και ουσιώδεις και στην ταινία δεν τους έδιναν καν σημασία και διαρκούσαν ελάχιστα..Που σημαίνει ότι δεν καταλάβαιναν πού έπρεπε να ρίξουν το βάρος. Για παράδειγμα, η ενότητα σε ένα δάσος που ο Νίτσε και ο γιατρός Μπρόγιερ εξομολογούνται ο ένας στον άλλον τα μυστικά τους και συνειδητοποιούν τι τους δένει, στο βιβλίο είναι η αποκορύφωση, είναι αυτό που περίμενες. Στην ταινία απλά την προσπερνάει και αφιερώνει ελάχιστο χρόνο. Να μην σχολιάσω το γεγονός ότι εκεί που δακρύζει ο Νίτσε, στην ταινία σε πιάνουν τα γέλια με την ηθοποιία ενώ στην ουσία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι για την κατανόηση και της ταινίας και του βιβλίου. Θα έλεγα ότι αυτό είναι το πραγματικό τέλος, όλη η αξία έγκειται στο κλάμα αυτού του ανθρώπου.( εξού και ο τίτλος)
Τελικά, δε θα χαρακτηρίσω αυτή την ταινία απαράδεκτη (έχω δει και χειρότερες). Αλλά με απογοήτευσε το γεγονός ότι δεν ωθούσε το θεατή να διαβάσει το βιβλίο, να διαβάσει εις βάθος το σκεπτικό αυτών των ηρώων και να ευχαριστηθεί την άψογη γραφή του Irvin Yalom. Να αισθανθούν όλοι όσοι δεν το έχουν διαβάσει την αγωνία του "πως συνεχίζει, τι θα γίνει μετά;" καθώς και του "αχ όχι δε θέλω να τελειώσει,θέλω κι άλλο", όλα αυτά με ένα βιβλίο.
Μοιάζουν λίγο υπερβολικά όλα αυτά; Σχολιάστε αν δε συμφωνείτε με κάτι...Σχολιάστε ακόμα και το βιβλίο αν δεν έχετε δει την ταινία...Μαίρη
Όσον αφορά στην ταινία, λοιπόν, ομολογώ ότι υπήρχαν καλές και αντιπροσωπευτικές σκηνές, σε σχέση με το πώς τα είχα φανταστεί εγώ, και ορισμένες φορές με εξέπληξαν με το πώς έδειχναν κάποια γεγονότα του βιβλίου στην ταινία.
Παρ΄όλα αυτά, η τελική εντύπωση που μου έμεινε ήταν αρνητική. Αυτό γιατί παρουσίαζαν πολλά πράγματα σαν γελοιογραφία του βιβλίου, σου προκαλούσαν το γέλοιο και όχι τον προβληματισμό που έπρεπε. Για παράδειγμα τα όνειρα του γιατρού Μπρόγιερ, ενώ στην ουσία έδειχναν τη συνείδηση και τους προβληματισμούς του γιατρού, στην ταινία το παρουσίαζαν σα να βλέπεις αστείες διαφημίσεις ανάμεσα στην ταινία.
Επίσης, υπήρχαν στο βιβλίο ορισμένες ενότητες πολύ σημαντικές και ουσιώδεις και στην ταινία δεν τους έδιναν καν σημασία και διαρκούσαν ελάχιστα..Που σημαίνει ότι δεν καταλάβαιναν πού έπρεπε να ρίξουν το βάρος. Για παράδειγμα, η ενότητα σε ένα δάσος που ο Νίτσε και ο γιατρός Μπρόγιερ εξομολογούνται ο ένας στον άλλον τα μυστικά τους και συνειδητοποιούν τι τους δένει, στο βιβλίο είναι η αποκορύφωση, είναι αυτό που περίμενες. Στην ταινία απλά την προσπερνάει και αφιερώνει ελάχιστο χρόνο. Να μην σχολιάσω το γεγονός ότι εκεί που δακρύζει ο Νίτσε, στην ταινία σε πιάνουν τα γέλια με την ηθοποιία ενώ στην ουσία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι για την κατανόηση και της ταινίας και του βιβλίου. Θα έλεγα ότι αυτό είναι το πραγματικό τέλος, όλη η αξία έγκειται στο κλάμα αυτού του ανθρώπου.( εξού και ο τίτλος)
Τελικά, δε θα χαρακτηρίσω αυτή την ταινία απαράδεκτη (έχω δει και χειρότερες). Αλλά με απογοήτευσε το γεγονός ότι δεν ωθούσε το θεατή να διαβάσει το βιβλίο, να διαβάσει εις βάθος το σκεπτικό αυτών των ηρώων και να ευχαριστηθεί την άψογη γραφή του Irvin Yalom. Να αισθανθούν όλοι όσοι δεν το έχουν διαβάσει την αγωνία του "πως συνεχίζει, τι θα γίνει μετά;" καθώς και του "αχ όχι δε θέλω να τελειώσει,θέλω κι άλλο", όλα αυτά με ένα βιβλίο.
Μοιάζουν λίγο υπερβολικά όλα αυτά; Σχολιάστε αν δε συμφωνείτε με κάτι...Σχολιάστε ακόμα και το βιβλίο αν δεν έχετε δει την ταινία...Μαίρη
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Βασικα δεν εχω δει την ταινια ουτε εχω διαβασει το βιβλιο(αλλα εχω σκοπο να το κανω) οποτε δεν εχω να πω κατι για την ταινια...Παντως ειναι γεγονος οτι ολα τα βιβλια οταν γινονται ταινιες ειναι μαπα...Δεν ειναι ποτε δυνατον να καταφερεις να δειξεις στην ταινια ολα αυτα που παρουσιαζει το βιβλιο...Ασε που πολλες φορες αλλιως εχεις φανταστει μια σκηνη κι αλλιως τη βλεπεις στην ταινια και ξενερωνεις...Παντα μια ταινια που εχει βασιστει σε ενα βιβλιο θα ειναι "λιγη" σε σχεση με το βιβλιο...
Η αλήθεια είναι ότι διάβασα το 'Όταν έκλαψε ο Νίτσε'πρόσφατα κ το θεωρώ ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχουν γραφτεί!Ο Γιάλομ μέσα σε αυτό αναλύει θέματα που αφορούν λίγο-πολύ τον καθένα μας.Συνιστώ να το διαβάσετε πρώτα πριν δείτε την ταινία που ομολογώ δεν εχώ δει για να μην χαλάσει η μαγική αίσθηση που μου έχει αφήσει το βιβλίο.Προτείνω σε όσους θαυμαστές του Γιάλομ το επίσης εξαιρετικό 'Η θεραπεία του Σοπενάουερ'...
Δημοσίευση σχολίου