Χμμμ.Ψέματα, απλά ψάχνω δικαιολογίες για να κάνω την ανάρτηση μου.
Λεω να ασχοληθώ με λεπτομέρειες, με ταινίες που είδα παλιά και δε θυμάμαι να σχολιάσω εκτενέστερα, που μου άφησαν κάτι να θυμάμαι.
Πάμε λοιπόν..
Το soundtrack απο το Ρεμπέτικο
Η μουσική και τα τελευταία λεπτά στον τελευταίο των Μοϊκανών
Η ερμηνεία της Marion Cotillard στο Ζωή σαν τριαντάφυλλο
Η καλή σκηνοθεσία του Quentin Tarantino στο Pulp Fiction
Όλο το Goodbye Lenin
Η ευτυχία και η ευγνωμοσύνη που νοιώθεις μετά το Κυνήγι της ευτυχίας και το All the invisible children
Η εκφραστικότητα των τοπίων, των προσώπων και των δέντρων στη Φλάνδρα
Η αδικία που νοιώθεις στο Little miss sunshine όταν ο έφηβος μαθαίνει ότι έχει αχρωματοψία και δε μπορεί να ακολουθήσει το όνειρό του
Οι τρελλές σκηνές στην Κακή εκπαίδευση και το σοκ που μου προκάλεσαν
Οι συνέπειες των πράξεων και οι ανεξέλεγκτες καταστάσεις στο Κύμα
Το seize the day απο τον κύκλο των χαμένων ποιητών
Η ατάκα του Toy story : Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα!
Το τραγούδι στο Βιβλίο της ζούγκλας : Να ζεις με λίγα πράγματα απλά της φύσης θαύματα
Αυτά τα ολίγα λοιπόν!Υπήρχαν και άλλες ταινίες αλλα θυμόμουν περισσότερα για μια καλύτερη ανάρτηση...Οπότε περιμένω σχολιάκια για αυτές τις ταινίες ή για δικά σας απομεινάρια από ταινίες...
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
πολυ μ αρεσε η εισαγωγή σου πονηρό μαιράκι...να προσθέσω μερικά δικά σχόλια:για το ρεμπέτικο το απόκοσμο μάλλον ψυχρό βλέμμα της Σωτηρίας Λεονάρδου,για τον τελευταίο των μοικανών και το ζωή σαν τριαντάφυλλο συμφωνώ και επαυξάνω,με κάλυψες,για το all the invisible children ότι πρωταγωνιστούσαν παιδιά και μάλιστα όχι τυχαία αφού έπαιζαν αρκετά καλα και οι 7 ιστορίες η μία καλύτερη απο την άλλη(αυτη η ταινία σηκωνει ανάρτηση...),το γλυκύτατο και γήινα όμορφο κοριτσάκι σε αντίθεση με τα άλλα της εποχής από το little miss sunshine,συμφωνω επίσης για τον κύκλο τον χαμένων ποιητων(αν και προτιμώ το carpe diem ως έκφραση,μου ακούγεται καλύτερη:ρ) και τέλος έχω να δηλώσω την αγαπημένη μου ατάκα "όλα μια ιδέα είναι" από το βασιλιά των λιονταριων...κ περιμένουμε κ άλλα σχολια....
Πολυ ωραιο θεματακι Μαιρουλι!!!Ας κανουμε και ενα διαλειμμα απ'τις αναλυσεις λιγο...Ωραια αυτα που ειπες και συμφωνω απολυτα για το La vie en rose και το θρυλικο Toy Story φυσικα... Λοιπον θα προσθεσω και γω καποια μικροπραγματα που μου αρεσαν απο διαφορες ταινιες...Πολλες φορες αυτες οι λεπτομερειες που μας μενουν ειναι και οι πιο σημαντικες:
-το απιστευτα διαβολικο βλεμμα του Jack Nicholson στη Λαμψη(αυτες οι εκφρασεις που εχει πραγματικα δεν υπαρχουν)...
-φυσικα το soundrack της Αμελι και του Chicago(το μοναδικο μιουζικαλ που μου αρεσε ολως παραδοξως)...
-η "σκοτεινη" αισθητικη των ταινιων του Tim Barton(τα κινουμενα του ειδικα ειναι απιστευτα)...
-η σκηνη με το ντομινο στο V for Vendetta
-η ατακα 'Τα πραγματα που εχεις στο τελος καταληγουν να "εχουν" εσενα' και "Μονο οταν χασεις τα παντα εισαι πραγματικα ελευθερος να κανεις το οτιδηποτε" απο το Fight Club
-το ασπρομαυρο χρωμα του "Π" που σε μεταφερει απολυτα στο ταραγμενο μυαλο του πρωταγωνιστη
-η ταινιουλα με τους ξεχωριστους μιμους απο το Paris je t'aime
-το ποσο πολυ σε προβληματιζει το "Η θαλασσα μεσα μου" χωρις να σε κατευθυνει καπου...πραγματικα στο τελος δε ξερεις ποια θεση να παρεις...
αυτα τα ολιγα απο μενα...
πολύ ωραία η ιδέα σου Μαιρούλα, εγώ λοιπόν σκέφτομαι ατάκες από ελληνικές ταινίες και κυρίως κωμμωδίες πχ από τα κίτρινα γάντια τη τοπ των ατάκων , οπως
γκιωνάκης πορτοκαλάδα με πορτοκόλι ή όχι δεν είναι ο παλαιών πατρών γερμανός είναι έλληνας
σταυρίδης έχει δίκιο ο τρελλάρας κάθονται οι άνθρωποι στο τραπέζι
αχ και δεν με νοιάζει ή ο έρωτας είναι ο ασπασμός των αγγέλων στα άστρα-σ΄έσκισα μουστάκια κλπ....
ο Αυλωνίτης στους γαμπρούς της ευτυχίας αν είναι μεγάλη η αδελφή μου ε δεν είναι και σαν τη πελοπόννησο
Καρέζη στο δις διευθυντής γυρίσατεεεε
Κωνσταντάρου στο αχ αυτή η γυναίκα μου ,όταν τους είπε να πάνε στο τραπέζι για φαγητό περάστε αν γουστάρετε....Λογοθετίδης ενας ηρως με παντούφλες όλα εν σοφία εποίησες ύψιστε λένε αλλά α δόνια που μας χρειάζοντι πέφτουν ενώ τα νύχια όλο μεγαλώνουν και τα κόβουμε... και πολλές πολλές άλλες
φίλοι ετοιμαστείτε για βουτιά στα βαθειά νερά της φιλοσοφίας.
Εργο ΣΟΛΑΡΙΣ ,σκηνοθέτης ο ποιητικός Ταρκόφσκι. Είναι ένα βαθύ φιλοσοφικό έργο , ένα ταξίδι στο μυαλό μας. Ο κόσμος που ζούμε είναι ο πραγματικός ή το δημιούργημα των αισθήσεων και των επιθμιών μας ? Πόσο δυνατές είναι οι επιθυμίες μας?Μπορούμε να τις εξαφανίσουμε ή να τις σκοτώσουμε ή μας ακολουθούν για πάντα? Τι είναι η αγάπη? Την καταλαβαίνεις μόνο με το συναίσθημα ή μπορείς να την περιγράψεις σαν ιδέα? Ποιά είναι η αρχαίτυπη σχέση μας με την μητέρα μας? Ο Κόσμος περικλείεται μέσα σε έναν μεγάλο συλλογικό εγκέφαλο? νομίζω ότι αξίζει να το δούμε , έστω και αν μας δυσκολέψει.Είναι διαφορετικό απ΄ότι βλέπουμε συνήθως ,αλλά ας δούμε και κάτι έξω από τα συνηθισμένα. Το στόρυ ένας αστροναύτης ταξιδεύει στον πλανήτη ΣΟΛΑΡΙΣ , όπου συμβαίνουν ανεξήγητα πράγματα και συναντά την γυναίκα του που έχει πεθάνει ΄πριν 10 χρόνια....
Δημοσίευση σχολίου