"Ο νους αγαπάει τους δαιδάλους και τις κρύπτες..." Irvin D.Yalom

Και ναι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή και στασιμότητα για την οποία κατηγορούμαστε ανηλεώς και να γράψω για ένα θέμα σίγουρα όχι πρωτότυπο αλλά που τέλος πάντων προέκυψε σαν σκέψη και με προβλημάτισε πρόσφατα.
Γνωστό φαντάζομαι το ρητό "μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι".Κατ'εμέ καθόλου αφελές ή και αμφιβόλου ισχύος.Και για να μην παρεξηγηθώ εξηγούμαι: Μακάριος σημαίνει ευτυχισμένος,ήρεμος,γαλήνιος.Όσο λοιπόν απέχει κανείς από το τρυπάκι του να ψάξει,να μάθει,να συνειδητοποιήσει,να δει σίγουρα αισθάνεται ένα είδος ψυχικής ηρεμίας κ μια μορφή ευτυχίας.Γιατί καλώς ή κακώς συδειδητοποιώντας πράγματα κ προσεγγίζοντας έννοιες κ γεγονότα δεν καταλήγει κανείς άμεσα ευτυχισμένος.Και εκεί βρίσκεται το ειρωνικό,το οξύμωρο.Αναπτύσσει κανείς το πνεύμα του,αναζητά,ακούει,βλέπει προκειμένου να επιτύχει μια συνειδητή ευτυχία.Να ξεφύγει από τα χαοτικά σκοτάδια,από συγχίσεις,από πλάνες,ψεύτικες χαρές,επιτηδευμένα λόγια,πλαστές αλήθειες.Κι όμως καταλήγει ευτυχισμένος?Ή μήπως απελπισμένος?Αισιόδοξα σκέφτομαι ότι εν καιρώ ίσως ανακαλύψει την αληθινή ευτυχία,αν υπάρχει τέτοιος ορισμός.Μήπως όμως κάπου υπάρχει ένα σημείο που πρέπει κανείς να σταματήσει να αναζητά και να αναλύει?Διότι η απόσταση ανάμεσα στην απομυθοποίηση και στην μυθοποίηση των πραγμάτων είναι πολύ μικρή,είναι ίσως μια παραπάνω σκέψη...