Το Βαμμένο πέπλο είναι μια καινούρια ταινία, του 2007. Σκηνοθέτης ο Τζον Κάραν και η ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Σόμερσετ Μομ.
Ιστορία η εξής: Η Κίτι-Naomi Wats είναι μία κοπέλα που ζει στο Λονδίνο και αποφασίζει να δεχτεί την πρόταση γάμου ενός άντρα απλά και μόνο για να μη μείνει στο ράφι και της "φορτώσει" η μάνα της κανένα γαμπρό από προξενιό. Ο άντρας, λοιπόν, που παντρεύεται είναι ο Γουόλτερ-Eduard Norton, ο οποίος δουλεύει ως βακτηριολόγος στη Σανγκάη, όπου και μετακομίζουν με την Κίτι. Εκεί η Κίτι δημιουργεί μία παράνομη σχέση με έναν πρόξενο, την οποία αντιλαμβάνεται ο Γουόλτερ και έτσι βάζει την Κίτι να διαλέξει: να τον ακολουθήσει σε απομακρυσμένο χωριό στα βάθη της Κίνας ή να τον αποχαιρετήσει φορτωμένη με το σκάνδαλο ενός διαζυγίου;Έτσι, όπως είναι αναμενόμενο, τον ακολουθεί σε ένα χωριό, στο οποίο ο Γουόλτερ προσφέρθηκε να πάει να δουλέψει ως γιατρός για να βοηθήσει τους κατοίκους με την επιδημία της χολέρας που έχει κυριεύσει την περιοχή.
Πρόκειται για μια κοινωνική-ρομαντική ταινία, ξεχωριστή από άλλες κοινότυπες ίδιου τύπου. Μα μεταφέρει στο 1920, άλλες εποχές τότε, και σε τοπία της Κίνας που δεν έχουμε συνηθίσει..Αλλη κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι, άλλα τοπία, δηλαδή κάτι διαφορετικό και εναλλακτικό.Δεν είναι η κλασσική ταινία εποχής, με το υπέρ-κλασσικό στόρυ και τα κουραστικά πια σκηνικά. Αλλά δεν είναι και καμιά βαθυστόχαστη και βαρύγδουπη ταινία με πολλά νοήματα, αλληγορίες κλπ..
Το μόνο θέμα που έθιξε η ταινία και θα ήθελα να σχολιάσω περαιτέρω είναι το ζήτημα της ευτυχίας-απώλειας. Υπάρχουν φάσεις στη ζωή των ανθρώπων που αισθάνονται απόλυτα ευτυχισμένοι, έχουν βρει αυτό που ζητούνε, απολαμβάνουν τη ζωή τους. Δε χρειάζεται να είναι όλα ροζ, αρμονικά και τέλεια..Απλά ζεις, με όλη τη σημασία της λέξης.Και εκεί που έχεις βρει το νόημα της ζωής και είσαι ήρεμος έρχεται απρόσμενα κάτι που σου χαλάει, σου καταστρέφει τα πάντα..Εκεί νοιώθεις ότι δεν έχει νόημα η ζωή, δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις, νομίζεις ότι ονειρεύσαι και περιμένεις να ξυπνήσεις.Κάπου εκέι νοιώθεις ότι τρελένεσαι. Και όμως, είσαι εκεί και στέκεσαι μπροστά στο γκρεμό του χειρότερου εφιάλτη σου φλερτάροντας με την ιδέα να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Αναρωτιέσαι γιατί σε σένα, γιατί τώρα, γιατί κάποιος σε εκδικείται; Αλλά οι απαντήσεις βρίσκονται κρυμμένες στην χαμένη Ατλαντίδα, εκεί που σίγουρα δε θα τις βρει κανείς. Δεν χρειάζεται τα πράγματα να είναι πάντα τόσο τραγικά. Αρκεί ένα μόνο γεγονός, μία είδηση για να σου χαλάσει την ηρεμία, να σε ξυπνήσει και να σε κάνει να αισθανθείς ότι στη ζωή "δεν είναι όλα ρόδινα". Πάντα θα υπάρχει κάτι να σε απασχολεί, άλλες φορές μικρό και άλλες μεγάλο. Όσες φορές είναι μικρό το αντιλαμβάνεσαι σαν τεράστιο και όταν είναι μεγάλο λησμονείς τις μέρες που ασχολιόσουν με τα μικρά και ασήμαντα.. Το σίγουρο είναι ότι πάντα κάτι θα σε απασχολεί.
Έτσι και στην ταινία δείχνει μια παρόμοια κατάσταση.Στις ταινίες όμως κάνουν ένα flash forward και μας δείχνουν τους ήρωες μετά από χρόνια αναζωογονημένους, ξανά στην πάλη της ζωής, έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματά τους.Δεν μας δείχνουν όμως το σημαντικότερο: το πώς ξεπερνούν όλα αυτά, με τι έρχονται αντιμέτωποι για να το κάνουν, ποιο κουμπί πατάν και προχωρούν, και πάνω από όλα πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι;
Ξέρω ότι δεν έγραψα και πολλά για την ταινία αλλά προτίμησα να σας βάλω να σκεφτείτε αυτά που σκεφτόμουν εγώ..Καλή αναζήτηση λοιπόν!
Ιστορία η εξής: Η Κίτι-Naomi Wats είναι μία κοπέλα που ζει στο Λονδίνο και αποφασίζει να δεχτεί την πρόταση γάμου ενός άντρα απλά και μόνο για να μη μείνει στο ράφι και της "φορτώσει" η μάνα της κανένα γαμπρό από προξενιό. Ο άντρας, λοιπόν, που παντρεύεται είναι ο Γουόλτερ-Eduard Norton, ο οποίος δουλεύει ως βακτηριολόγος στη Σανγκάη, όπου και μετακομίζουν με την Κίτι. Εκεί η Κίτι δημιουργεί μία παράνομη σχέση με έναν πρόξενο, την οποία αντιλαμβάνεται ο Γουόλτερ και έτσι βάζει την Κίτι να διαλέξει: να τον ακολουθήσει σε απομακρυσμένο χωριό στα βάθη της Κίνας ή να τον αποχαιρετήσει φορτωμένη με το σκάνδαλο ενός διαζυγίου;Έτσι, όπως είναι αναμενόμενο, τον ακολουθεί σε ένα χωριό, στο οποίο ο Γουόλτερ προσφέρθηκε να πάει να δουλέψει ως γιατρός για να βοηθήσει τους κατοίκους με την επιδημία της χολέρας που έχει κυριεύσει την περιοχή.
Πρόκειται για μια κοινωνική-ρομαντική ταινία, ξεχωριστή από άλλες κοινότυπες ίδιου τύπου. Μα μεταφέρει στο 1920, άλλες εποχές τότε, και σε τοπία της Κίνας που δεν έχουμε συνηθίσει..Αλλη κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι, άλλα τοπία, δηλαδή κάτι διαφορετικό και εναλλακτικό.Δεν είναι η κλασσική ταινία εποχής, με το υπέρ-κλασσικό στόρυ και τα κουραστικά πια σκηνικά. Αλλά δεν είναι και καμιά βαθυστόχαστη και βαρύγδουπη ταινία με πολλά νοήματα, αλληγορίες κλπ..
Το μόνο θέμα που έθιξε η ταινία και θα ήθελα να σχολιάσω περαιτέρω είναι το ζήτημα της ευτυχίας-απώλειας. Υπάρχουν φάσεις στη ζωή των ανθρώπων που αισθάνονται απόλυτα ευτυχισμένοι, έχουν βρει αυτό που ζητούνε, απολαμβάνουν τη ζωή τους. Δε χρειάζεται να είναι όλα ροζ, αρμονικά και τέλεια..Απλά ζεις, με όλη τη σημασία της λέξης.Και εκεί που έχεις βρει το νόημα της ζωής και είσαι ήρεμος έρχεται απρόσμενα κάτι που σου χαλάει, σου καταστρέφει τα πάντα..Εκεί νοιώθεις ότι δεν έχει νόημα η ζωή, δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις, νομίζεις ότι ονειρεύσαι και περιμένεις να ξυπνήσεις.Κάπου εκέι νοιώθεις ότι τρελένεσαι. Και όμως, είσαι εκεί και στέκεσαι μπροστά στο γκρεμό του χειρότερου εφιάλτη σου φλερτάροντας με την ιδέα να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Αναρωτιέσαι γιατί σε σένα, γιατί τώρα, γιατί κάποιος σε εκδικείται; Αλλά οι απαντήσεις βρίσκονται κρυμμένες στην χαμένη Ατλαντίδα, εκεί που σίγουρα δε θα τις βρει κανείς. Δεν χρειάζεται τα πράγματα να είναι πάντα τόσο τραγικά. Αρκεί ένα μόνο γεγονός, μία είδηση για να σου χαλάσει την ηρεμία, να σε ξυπνήσει και να σε κάνει να αισθανθείς ότι στη ζωή "δεν είναι όλα ρόδινα". Πάντα θα υπάρχει κάτι να σε απασχολεί, άλλες φορές μικρό και άλλες μεγάλο. Όσες φορές είναι μικρό το αντιλαμβάνεσαι σαν τεράστιο και όταν είναι μεγάλο λησμονείς τις μέρες που ασχολιόσουν με τα μικρά και ασήμαντα.. Το σίγουρο είναι ότι πάντα κάτι θα σε απασχολεί.
Έτσι και στην ταινία δείχνει μια παρόμοια κατάσταση.Στις ταινίες όμως κάνουν ένα flash forward και μας δείχνουν τους ήρωες μετά από χρόνια αναζωογονημένους, ξανά στην πάλη της ζωής, έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματά τους.Δεν μας δείχνουν όμως το σημαντικότερο: το πώς ξεπερνούν όλα αυτά, με τι έρχονται αντιμέτωποι για να το κάνουν, ποιο κουμπί πατάν και προχωρούν, και πάνω από όλα πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι;
Ξέρω ότι δεν έγραψα και πολλά για την ταινία αλλά προτίμησα να σας βάλω να σκεφτείτε αυτά που σκεφτόμουν εγώ..Καλή αναζήτηση λοιπόν!
Αναρτήσεις
3 σχόλια:
Ontws poly wraia tainia kai paizei kai o agaphmenos mou Eduart Norton!!Emena auto pou mou arese pio poly einai oti enw sthn arxh h Kiti de ton antexei katholou,sthn poreia anakalyptei to xarakthra tou,vlepei oti einai enas antrwpos euaisthitos,kalos me ta paidia,oti exei mia proswpikothta telos pantwn kai ton erwteuetai...To idio symvainei kai me auton:xanaerwteuetai th gynaika tou giati vlepei oti ontws kanei prospatheia na "exilewthei" kai na prosarmostei sth kainouria zwh....Swsta auta pou ethixes,ontws pouthena de deixnei auta pou pernane gia na xeperasoun ta vasana tous.Tha eixe endiaferon na to doume kai auto se kapoia tainia.....
Μαιρουλα μου,που ησουν κρυμμενη?Το γραφειν σου ειναι πολυ καλο!!!Και μπορω να πω οτι ταυτιζομαι με τα περισσοτερα που λες.Ειναι μαλλον μια ανθρωπινη καταρα:η θα ψαχνεις τοσο πολυ την ευτυχια που θα ξεχνας οτι δεν εχεις λογο να μην εισαι ευτυχισμενος,η θα ασχολεισαι συνεχεια με μικροπραγματα κ θα στενοχωριεσαι κ θα μιρμιριζεις ωσπου θα ρθει η στιγμη που θα χασεις κατι σημαντικο κ μετα θα λες "με τι βλακειες καθομουν κ ασχολιομουν" και "μακαρι να ξαναζουσα εκεινη την εποχη,μια χαρα ημουν τοτε" κλπ.Και πως λοιπον μπορεις να βρεις τη χρυση τομη?Πως μπορεις να βρεις ισορροπια?Γαληνη?Πληροτητ?Δεν ειναι ευκολο.Γιατι η ευτυχια δεν εξαρταται μονο απο σενα κ τις πραξεις σου αλλα κ απο τις πραξεις των αλλων που σε επηρεαζουν αμεσα.Οπως κ το αντιθετο.Δεν γινεσαι δυστυχισμενος μονος σου η απο επιλογη(αυτο δεν ειναι ακριβες).Αλλα κ στις δυο περιπτωσεις ειναι θεμα αντιληψης και χειρισμων.Μπορεις εκεινη την κρισιμη στιγμη να σκεφτεις κ να εκτιμησεις τι εχεις περισσοτερο απο αυτα που δεν εχεις?Οχι φυσικα.Εισαι σε αδιεξοδο κ ολα σου φαινονται λιγα.Κι ομως,ισως εκει να βρισκεται μια λυση.Εκει κ σε κατι αλλο κατα τη γνωμη μου.Να αποστασιοποιεισαι,κατα καιρους τουλαχιστον,απο το τεραστο ΕΓΩ σου και να ασχολεισαι κ λιγο με τους ανθρωπους γυρω σου.Κ δεν σου εγγυωμαι οτι θα σε κανει απαραιτητα καλα,απο την αποψη οτι κ οι ανθρωποι γυρω σου δεν ειναι παντα καλα.Ομως το αισθημα οτι βοηθας,μοιραζεσαι,ενωνεσαι,οτι εισαι κ για τους αλλους ειναι ανωτερο απο ολα τα αλλα.Δεν μπορω να το εκφρασω οπως ακριβως το νιωθω,αλλα μαλλον καταλαβετε περιπου τι εννοω.
Καταλαβαίνω τι εννοείς Νεφέλη μου..Πως όταν ασχολείσαι με τα προβλήματα των άλλων συνηδειτοποιείς ότι δεν είσαι μόνος σου στη ζωη και πως α)μπορεί να υπάρχουν και χειρότερα(αν και αυτό δεν είναι καλή σκέψη) και β)αποκτά νόημα η ζωή σου, έχεις στόχο να βοηθήσεις τουλάχιστον τον άλλον, αν όχι εσένα, και πια η ύπραξή σου έχει νόημα και στην πράξη. Αφήνεις στην άκρη τον εγωισμό σου και σκέφτεσαι και τους γύρω σου. Αυτό σημαίνουν και οι φίλοι για μένα..Κάτι σε κρατάει ζωντανό για να παλέψεις και να αντιμετωπίσεις τις όποιες δυσκολίες..
Δημοσίευση σχολίου