Σας θυμιζει κατι ;

Ολες οι ταινιες λιγο πολυ λεμε οτι ειναι επικαιρες,για πολλους λογους η καθε μια...Αλλα πραγματικα ετυχε αυτες τις μερες,που συμβαινουν και ολα αυτα τα γεγονοτα εδω περα και εχει δημιουργηθει ενα χαος,να δω το V for Vendetta,που πραγματικα πιο επικαιρο δε θα μπορουσε να ειναι.Διαβολικα επικαιρο θα ελεγα....

Η ταινια ειναι των αδελφων Γουακοφσκι,που μετα το πανεξυπνο Ματριξ εκαναν παλι το θαυμα τους,και βασιζετε στο ομωνυμο κομικ του Αλαν Μουρ(που δυστυχως κυκλοφορει μονο στα Αγγλικα αλλα να η ευκαιρια να τα ξεσκονισουμε και λιγο).Το 2015 λοιπον,στο κοντινο μας μελλον,η Αγγλια βρισκεται σε καθεστως δικτατοριας-με πολλα κοινα στοιχεια και με το ναζισμο-με ολα τα παρελκομενα οπως τρομερη παραπληροφορηση απο τα ΜΜΕ,λογοκρισια παντου(ακομα και στο διαδικτυο),ανελευθερια,απαγορευση κυκλοφοριας στους πολιτες,μαυρη λιστα με απαγορευμενα τραγουδια η εργα τεχνης και φυσικα τους απαραιτητους καταδοτες,αστυνομικους δηλαδη που ειναι υποχρεωμενοι να συλλαμβανουν οποιον θεωρουν εχθρο του κρατους η επικινδυνο γενικως...Μεσα σ'αυτο το κλιμα τρομου και διαφθορας,οπου η κυβερνηση κοροιδευει τους πολιτες και παιζει παιχνιδια εις βαρος τους,ενας μασκοφορος επαναστατης,ο V προσπαθει να τα ανατρεψει ολα...Θελοντας να δειξει την οργη και την αντιδραση του απεναντι στο καθεστως που επικρατει,επιλεγει την 5η Νοεμβριου(ημερα που το 1605 ο αντιεξουσιαστης Guy Fawkes απαγχονιστηκε γιατι επιχειρησε να ανατιναξει το κοινοβουλιο αντιδρωντας στη μοναρχια του Ιακωβου Ι')να ανατιναξει ενα κεντρικο κτιριο της πολης.Η κυβερνηση φυσικα κουκουλωνει το γεγονος αλλα απο κει και επειτα ξεκιναει το μεγαλο σχεδιο του,για ανατροπη της αλλα και για την προσωπικη εκδικηση του...




Αντιπροσωπευοντας οχι εναν ανθρωπο αλλα μια ολοκληρη ιδεα, ο V στηνει το παιχνιδι του,δολοφονωντας μεθοδικα ατομα υπευθυνα για την πολιτικη κατασταση της χωρας και ταυτοχρονα προσπαθει να παρει με το μερος του και την κοινη γνωμη,ωστε ολοι να ξεσηκωθουν με ενα κοινο στοχο...Συμμαχος αυτου του ιδεολογου "τρομοκρατη",μια κοπελα,η Ιβι.Η Ιβι στην αρχη ειναι τελειως αντιθετη στην ιδεα της αναρχιας και γενικως σε ολο το σχεδιο του V αλλα οταν κατανοει την ολη ιδεα πισω απο αυτα και το σκοπο τους,γινεται και αυτη συνεργατης του.Χαρακτηριστικος ενας διαλογος τους οπου ο V λεει οτι "δε θα πρεπει να φοβαται ο λαος την κυβερνηση αλλα η κυβερνηση το λαο" και η Ιβι αντιτειθεται λεγοντας οτι δε γινεται αυτο να επιτευχθει καιγοντας κτιρια...Ο V ομως απανταει οτι "ενα κτιριο ειναι ενα συμβολο,οπως και η ανατιναξη του.Οι ανθρωποι δινουν αξια στα συμβολα.Απο μονο του ενα συμβολο ειναι κενο,αλλα με τη συμμετοχη πολλων,η ανατιναξη του αλλαζει τον κοσμο".Το θεμα των καταστροφων συζητηθηκε παρα πολυ αυτες τις μερες με ολα τα επεισοδια που γιναν,και το κατα ποσο εχουν οντως ενα νοημα και αντιπροσωπευουν κατι ή γινονται απλα για να γινουν.Μεγαλη συζητηση που δεν ειναι αν αρχισω να αναλυω δε θα τελειωσω ουτε αυριο...Στην ταινια παντως βλεπουμε οτι εχουν ενα σκοπο και θελω να πιστευω οτι ειχαν και αποτελεσμα...


Επισης μια αλλη χαρακτηριστικη για τις μερες μας σκηνη ειναι η κορυφαια σκηνη του ντομινο(για οσους εχουν δει).Το βιντεακι το εβαλα απο κατω,αξιζει πραγματικα να το δειτε γιατι θα κανετε τοσους παραλληλισμους και θα τρομαξετε και οι ιδιοι απο τις συμπτωσεις...Η σκηνη ειναι ενας μονολογος ενος ντετεκτιβ.Βλεπουμε λοιπον πως ο V εχει μοιρασει παντου μασκες(σαν τη μασκα με τη μορφη του Guy Fawkes που φοραει και ο ιδιος).Σε ολο αυτο το χαος,λεει ο ντετεκτιβ,λογικο ειναι να γινει και καποιο "λαθος".Και εκεινη τη στιγμη,δειχνει εναν καταδοτη,ο οποιος σκοτωνει ενα μικρο κοριτσακι,που φοραει μασκα,θεωροντας το επικινδυνο...Ενα πληθος εξοργισμενων ανθρωπων τρεχει καταπανω του με λοστους και τον χτυπανε,ενω εκεινος δειχνει το σημα του,σα να λεει οτι "εκανα το καθηκον μου, αφηστε με...".Σας θυμιζει κατι;Ο ντετεκτιβ συνεχιζει λεγοντας οτι αν γινει ενα τετοιο λαθος,τα πραγματα θα γινουν πολυ ασχημα μετα.Και οντως η κατασταση γινεται ανεξελεγκτη.Εχει δημιουργηθει αναρχια στην Αγγλια,χιλιαδες μασκοφοροι εχουν ξεχυθει,κανοντας καταστροφες,ληστευωντας μαγαζια,καιγοντας κλπ..Η κυβερνηση τοτε καλειτε να κανει το μονο πραγμα που ξερει καλα,δηλαδη να τρομοκρατει,και ριχνει στο δρομο δυναμεις του στρατου,με οπλα,να τα βγαλουν περα...Κοιτα να δεις...



Τα μηνυματα της λοιπον,δε θα μπορουσε να ειναι πιο επικαιρα.Μας προβληματιζει πανω στο θεμα της τρομοκρατιας,και για το οτι η εννοια της,ειναι πολυ υποκειμενικη τελικα.Αλλος μπορει να θεωρησει τρομοκρατη ενα κυβερνητη,που καταπιεζει το λαο του,αλλος εναν αντιεξουσιαστη,που βαζει φωτιες στα κτιρια και γραφει συνθηματα στους τοιχους.Τελικα,βλεπουμε οτι οι αληθινοι τρομοκρατες ειναι αυτοι που δε φορανε μασκα,και που παλευουν για καποια ιδανικα-βεβαια στην ταινια υπαρχει και το προσωπικο κινητρο,οχι μονο το κινητρο για το κοινο καλο-και επισης βλεπουμε πως ο μαζικος ξεσηκωμος μπορει να ανατρεψει τα παντα και να φερει αλλαγες...Οταν ο λαος καταλαβει οτι η πραγματικοτητα που ζει ειναι πλαστη,ισως ξυπνησει και παρει τα πραγματα στα χερια του.Ο V το κανει αυτο με εναν ακραιο τροπο,αλλα ισως σε καποιες περιπτωσεις η βια να ειναι απαραιτητη.Η ταινια δεν αξιζει ομως μονο για τα κοινα στοιχεια της με τα τελευταια γεγονοτα η για τις αλληγοριες της...Σκηνοθετικα ειναι πολυ καλοφτιαγμενη,με τις κλασσικες εφετζιδικες μονομαχιες αλα Ματριξ,με εναν σκοτεινο,επιβλητικο και διανοουμενο ηρωα-που τον υποδυεται ο Ηugo Weaving- και εναν "δευτερο" ηρωα,τη Natalie Portman που ξεπερναει τις φοβιες της και δε δισταζει να "θυσιαστει" για χαρη της επαναστασης... Τα σχολια δικα σας...

Εμείς μάλλον θα ήμαστε μη-έγκυρες.....

Νεφέλη:-Μαιράκι η λίστα μας όλο κ αυξάνεται το ξέρεις?Πρέπει να λιώσουμε λίγο γιατί πολύ χαλαρά το έχουμε πάρει το ζήτημα...Λοιπόν ακούω...Τι θα δούμε σήμερα?

Μαίρη: Χμμμ..Να δούμε το Gattaca που το κατέβασα κιόλας?
Ν:Αυτό κάποιος μας το πρότεινε νομίζω ε?Σε κάποιο σχόλιο...
Μ: Ναι ρε!Η μαμά σου μας το πρότεινε στο elephant man!Πρέπει να είναι σχετικό με διακρίσεις κλπ..

Ν:Ο ναι,ειναι αυτό που μας έλεγε κ η Γέα...Δύο ψήφοι...Κατοχυρώθηκε!(gattaca deux points!)

...........................................(βλέπουμε την ταινία,μην ενοχλείτε....)

Μ: Για πες λοιπόν Νεφελάκι..Πώς σου φάνηκε?

Ν:Χμ....Πολύ ενδιαφέρουσα μπορώ να πω..Είχε μερικά πολύ δυνατά σημεία....Εσύ τι λες μαιρ-μαιρ(γκας γκας)?

Μ: Ναι, βασικά ενδιαφέρουσα προσέγγιση..Θα μπορουσε να θεωρηθεί και όλη η ταινία μια αλληγορία..

Ν:Και το θέμα πολύ επίκαιρο....Το πως το DNA μας θα καθορίζει σε λίγα χρόνια την κοινωνική μας θέση,θα περιορίζει τις επιθυμίες κ τις επιλογές μας,θα μας κατηγοριοποιεί σε μία νέα τάξη πραγμάτων κ θα προκαθορίζει(καταδικάζει) απο τη γέννηση σου κιολας όλη σου τη ζωή...

Μ: Μου πέρασε και πολύ έντονα το πώς αντιμετώπιζαν οι άλλοι τους ανθρώπους που ήταν "του Θεού" και όχι αποτέλεσμα επέμβασης στα γονίδια των εμβρύων..Θα φτάσουμε δηλαδή ποτέ στο σημείο να παραγγέλνουμε τα παιδιά μας??

(Να πούμε λοιπόν εδώ ότι στις πρώτες σκηνές έδειχνε ένα ζευγάρι που είχε ήδη ένα παιδί για το οποίο είχε διαγνωσθεί ότι θα έχει προβλήματα με την καρδιά του και έχει 90% πιθανότητες να ζήσει μέχρι τα 30 του χρόνια.Έτσι αποφασίζει το ζευγάρι να επέμβει στα γονίδια του επόμενου παιδιού τους ώστε να γεννηθεί υγιές...)

Ν:Φαντάσου δηλαδή ότι εκτός απο τον ανταγωνισμό που προκύπτει ανάμεσα σε ένα απόλυτα υγιές και γονιδιακά τέλειο παιδί κ ένα άλλο με φυσικές και σωματικές αδυναμίες,τη μάνα εκείνη που τις ανακοινώνεται ότι το ένα παιδί της εχει 90%πιθανότητα θνησιμότητας στα 30 του.Πραγματικά δεν θα ήθελα να το ξέρω.....

Μ: Πώς να αγαπήσεις και να δεθείς με ένα παιδί όταν ξέρεις ότι πρόκειται να πεθάνει νωρίς? Εδώ όταν έχεις ήδη βιώσει ένα θάνατο φοβάσαι να δεθείς με τους άλλους μήπως τους χάσεις και αυτούς..Πάντως, στην ταινία ο ανταγωνισμός επηρέασε πολύ το μη υγιές παιδί και το οδήγησε σε ακραίες λύσεις "δανεισμού" γονιδίων..

Ν:Μα δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει την τελειότητα του αδερφού του,είχε κ την μεροληψία των γονιών του κ όλης της κοινωνίας.Δηλαδή σε εμάς που υποτίθεται ότι ζούμε σε κάπως πιο νορμάλ κοινωνία μας ΄παίρνει χρόνο να αποδεχτούμε τον εαυτό μας κ να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είμαστε,φαντάσου εκείνους τους ανθρώπους,τους "μη έγκυρους".

Μ: Προφανώς στην κοινωνία που προβάλλεται στην ταινία δε πρόκειται ποτέ να αποδεχτείς ποιός είσαι και τα ελαττώματά σου..Εχεις ελαττώματα??Είσαι φρικιό και δε σε αποδέχονται..Για αυτό στην ταινία οι άνθρωποι-μη τέλειοι καταφεύγουν σε λύσεις όπως να δανείζονται γονίδια από τους "έγκυρους", οι αποκαλούμενοι "δανεισμένες σκάλες"..Διαφορετικά?Περιορίζονται στις "υποτιμητικές" δουλειές, στις κατώτερες κοινωνικά τάξεις. Αν έχεις όνειρα?Δεν νοιάζει κανέναν..Αν δεν έχεις τα τέλεια γονίδια δε σε δέχεται κανείς..Λογοκρισία

Ν:Και φυσικά σε αυτή την κοινωνία το χάσμα είναι αγεφύρωτο.Ακόμα κ αν κοπιάσεις για να ανέβεις στην τάξη των τέλειων δεν έχει καμία σημασία για κανέναν.Γιατί όλα καθορίζονται πλέον απο τη γέννηση σου.Κ τις πληροφορίες αυτές τις γνωρίζουν εκείνοι που διαμορφώνουν τις τάξεις.Κ με ποιο κίνητρο να προσπαθήσεις για την εξέλιξή σου αφού ήδη ξέρεις ότι ανήκεις στους μη τέλειους κ δεν μπορείς να το αλλάξεις με κανέναν τρόπο.Χαρακτηριστική ήταν η σκηνή της συνέντευξης για μία θέση στην κοινωνία των τέλειων που το μόνο που περιλάμβανε ήταν μία εξέταση αίματος,ένας έλεγχος γονιδίων...

Μ: Χαρακτηριστική, επίσης, σκηνή ήταν όταν ο πρωταγωνιστής-δανεισμένη σκάλα αποκαλύπτεται σε μια κοπέλα, η οποία απομακρύνεται μετά και εκείνος για να της εξηγήσει της λέει : Σε έχουν βάλει όλοι να αναλύεις τόσο τα ελαττώματα των άλλων που στο τέλος κοιτάς μόνο αυτά. Δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι στην ίδια τους τη μοίρα και ψάχνουν τόσο για ψεγάδια που δε κοιτούν τα θετικά στοιχεία.Ποια άλλη σκηνή ήταν ρε που μας άρεσε?

Ν:Εκείνη που κολυμπούσαν στη θάλασσα τα δυο αδέρφια(τέλειος,μη τέλειος) για να δουν ποιος θα απομακρυνθεί πιο πολύ από την ακτή,πράγμα που έκαναν από μικροί κ φυσικά πάντα νικούσε ο τέλειος.Κ τη δεύτερη φορά που ο μη τέλειος καταφέρνει να ξεπεράσει τον αδερφό του μετά απο χρόνια του ομολογεί ότι το κατόρθωσε επειδή "ποτέ δεν κράτησε τίποτα για την επιστροφή".(απίστευτη ατάκα )

Μ: Ήταν ωραίο που έδειξε πως είναι εφικτό κάτι τυχαίο και ατελές να νικήσει το προσχεδιασμένο και τέλειο. Ας αφήσουμε και τίποτα στη μοίρα..Δε χρειάζεται να τα ξέρουμε όλα από πριν.Αν θα είναι το παιδί έξυπνο, όμορφο, δυνατό και με όλα τα καλά...Στο κάτω κάτω ας προσπαθήσουν και λίγο οι γονείς να διδάξουν στο παιδι τους τις αξίες και μη τα παίρνουν όλα έτοιμα. Δε χρειάζεται να ξέρουμε από πριν πότε θα πεθάνουμε, από τι, τι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε γιατί απλά δε θα ζήσουμε τη ζωή μας.Απλά θα περιμένουμε να συμβούν όλα από μόνα τους.

Ν+Μ:Νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα να γράψουν τίποτα κ οι πιστοί αναγνώστες του blog μας....Τους δώσαμε μία ιδέα περί τίνος πρόκειται η ταινία....

Πως νοιώθουμε παράφορα πως ζούμε έτσι αδιάφορα

Επέλεξα τον ωραιότερο στίχο από το τραγούδι "Το γράμμα" για να ξεκινήσω αυτό το κείμενο..Ο τίτλος του τραγουδιού είναι και το θέμα που με απασχολεί...Και για να λέμε και την αλήθεια δεν ήταν δικιά μου ιδέα το θέμα αυτό, αλλά της μαμάς μου.

Πόσο συχνά λαμβάνουμε γράμματα σήμερα?Αλλά πόση χαρά μας δίνουν όταν έρχονται.. Η αίσθηση είναι υπέροχη.Κάποιος σε θυμάται και στο δείχνει αφιερώνοντας χρόνο να καταγράψει αυτά που ήθελε κάποτε ή κάποια στιγμή να σου πει.
Τα γράμματα είναι μοναδική ευκαιρία για τις μεγαλύτερες ομολογίες. Κάποιοι το θεωρούν λάθος να μην κοιτάς τον άλλον κατάματα όταν του μιλάς. Αλλά εγώ νομίζω ότι ο γραπτός λόγος δε συγκρίνεται..Είσαι μόνος σου, εσύ και ο πόνος σου, και διαλέγεις τι και πως θα το γράψεις. Φαντάζεσαι τον άλλον να γελάει όταν διαβάζει κάτι που έγραψες.Εχεις την ευκαιρία να μιλήσεις στον άλλον, χωρίς αυτός να σε διακόψει και ιδιαίτερα αν δε θες να αντικρίσεις την έκφρασή του όταν διαβάζει τα λεγόμενά σου.
Η αντίδραση είναι κάτι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Άλλες φορές την ψάχνουμε και την αναζητούμε στον άλλον για να τον καταλάβουμε και να δούμε αν μας κατάλαβε και αυτός. Άλλες φορές πάλι προσπαθούμε να την αποφύγουμε κατεβάζοντας κάτω τα μάτια μας, στρέφοντας αλλού το πρόσωπό μας ή βάζοντας ένα μεσολαβητή, όπως ένα γράμμα..Πόσες φορές έχουμε πει "αχ πες του το εσύ, εγώ δε μπορώ" ή έχουμε στείλει ένα μήνυμα; Πόσες φορές έχουμε νοιώσει πως όσα και αν σκεφτόμαστε δε μπορούμε να τα πούμε αλλά μπορούμε να τα γράψουμε; Από προσωπικές εμπειρίες μου λέω πως στα γράμματα που παίρνω, όσα και αν είναι αυτά, βλέπω μια πτυχή που δε γνώριζα, μια άποψη που δεν ήξερα, ένα συναίσθημα που δεν είχα αντιληφθεί όσο καιρό μιλάω με αυτά τα άτομα..Αυτή είναι και μία αξία των γραμμάτων.. Στο γραπτό λόγο κυριαρχεί μια εκφραστικότητα, ένα άνοιγμα ψυχής. Δεν αισθάνεσαι ότι εκτείθεσαι κάπου ή δεν επιβάλλεται μετά να το συζητήσεις..Απλά το γράφεις. Δύσκολα ύστερα θα ζητήσεις από τον άλλον να σου αναλύσει αυτά που εγραψε..Ό,τι κατάλαβες κατάλαβες. Και είναι μετά στο χέρι σου αν θα ψάξεις περισσότερο τι εννοούσε. Είναι όπως στην ποίηση. Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά αυτά που λένε οι γραμμές ενός ποιήματος. Κανείς μετά δε θα απαιτήσει από τον ποιητή να εξηγήσει τι εννοούσε..
Μακάρι να ήταν περισσότερο τα γράμματα μέρος της ζωής μας..Και ομολογώ πως ούτε εγώ γράφω πια..Αλλά ευτυχώς υπάρχουν άτομα όπως το η μαμά μου και το Κατερινιώ που με θυμούνται κάπου κάπου και χαίρομαι..

Θέλω μόνο να γράψω ένα απόσπασμα από το τελευταίο γράμμα της μητέρας μου που θα σας κλέψει την προσοχή σίγουρα. Δεν είναι ένα απλό γράμμα:
"...Ξέρεις μωρό μου πίστευα πάντα πως τα έργα τέχνης είναι παυσίπονα. Λειτουργούν ως καταλύτες στη ψυχή μας γιατί ομορφαίνουν ό,τι άσχημο μας ενοχλεί. Ένα καλό βιβλίο, ένα ποίημα, ένας πίνακας ένα όμορφο αρχιτεκτονικό οικοδόμημα, μια ωραία θεατρική παράσταση, ένα ωραίο τραγούδι ή μια μουσική σε παρασέρνουν στον όμορφο κόσμο τους και σε γιατρεύουν από όποια άσχημη διάθεση.Και ακόμα, το πιο σημαντικό, σου επιτρέπουν να αισιοδοξείς, να ονειρεύεσαι και να ελπίζεις. Ναι, αυτό είναι το σημαντικότερο στα έργα τέχνης, το να σου επιτρέπουν να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο, ομορφότερο, ουσιαστικότερο απ ' ό,τι βιώνεις στην πραγματικότητα.[...] Αντίδοτο,λοιπόν στην απαισιοδοξία, στη θλίψη, στον πόνο, στη σκληρή πραγματικότητα, στην έλλειψη, στην ασχήμια και σε πολλά άλλα είναι η Τέχνη..Οχι όμως η τέχνη για την τέχνη αλλά η τέχνη για τον άνθρωπο.[..] Γιατί η τέχνη, όπως και τα παρμύθια, αφορούν ένα φανταστικό κόσμο ο οποίος δίνει μια άλλη διάσταση της πραγματικότητας.."

Αυτά τα λόγια δε θα τα άκουγα ποτέ αν δε μου τα έγραφε σε αυτό το γραμματάκι...
Ο,τι θες, αλλά δε μπορείς να πεις επειδή δεν έχεις την ευκαιρία, τουλάχιστον γράψτο.Ακόμα και σε mail, σε μήνυμα, σε blog, σε έκθεση..

Le Fabuleux Destin D'Amelie Poulain

Πρωτον εχω να πω οτι προκειται για μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες...Ομως χωρις να εχω καποιο συγκεκριμενο λογο...Απλα καθε φορα που τη βλεπω,φτιαχνει η διαθεση μου τοσο με τα χρωματα οσο και με την εξυπνη και γλυκια πλοκη οποτε δεν εχω παρα να την λατρευω τοσο πολυ...

Η Αμελι(του Ζαν Πιερ Ζενε η σκηνοθεσια) λοιπον ειναι μια κοπελιτσα,που μεγαλωσε μονο με τον πατερα της και ζει στο Παρισι,εργαζομενη ως σερβιτορα...Εχει μια πολυ αισιοδοξη ματια για τη ζωη και της αρεσουν πολυ οι μικρες απολαυσεις της ζωης,οπως το να βυθίζει τα χέρια της σε σακιά με κόκκους δημητριακών,να σπάει με το πίσω μέρος του κουταλιού της την κρούστα από τα γλυκά και να πετάει βότσαλα στο ποτάμι.Καποια στιγμη ανακαλυπτει στο σπιτι της ενα κουτι με παλια παιχνιδια,και απο τοτε η ζωη της αλλαζει καθως προσπαθωντας να ανακαλυψει τον ιδιοκτητη αυτου του κουτιου...Αρχιζει να βοηθαει τους γυρω της,να σκαρφιζεται τροπους για να τους φτιαξει τη μερα,για να φερει κοντα τον ενα με τον αλλο ακομα και για να τιμωρησει αυτους που το αξιζουν...Χωρις να γινεται αντιληπτη,μεταμορφωνεται στην καλη νεραιδα για τους περισσοτερους ανθρωπους και σε εφιαλτη για καποιους αλλους...Καποια στιγμη,γνωριζει τον Νινο,εναν ανθρωπο που εχει επισης περιεργες συνηθειες:συλλεγει τις αποτυχημενες φωτογραφιες απο τα αυτοματα μηχανηματα.Θα ανακαλυψει οτι ειναι το αλλο της μισο και προσπαθησει να τον πλησιασει μεσα απο ενα παραξενο και τρελο παιχνιδι...Αφου ολα στην τελικη για την Αμελι,και η ιδια η ζωη ακομα,ειναι ενα παιχνιδι...

Η ταινια ειναι πολυ πρωτοτυπη και πολλες μετεπειτα ταινιες την εχουν μιμηθει τοσο στη γρηγορη σκηνοθεσια οσο και σε πολλες σκηνες(πχ τη σκηνη με τις φωτογραφιες στο αυτοματο μηχανημα)...Επισης αυτο το υπεροχο soundrack με το πιανο(απ τις λιγες φορες που ενα soundrack μου εχει αρεσει τοσο πολυ) εχει χρησιμοποιηθει κι αυτο πολυ σε αλλες ταινιες...Το πρωτοτυπο ομως ειναι τοσο ωραιο και διαφορετικο,τοσο ανεμελο που καμια αντιγραφη δε θα το φτασει ποτε....Ολη η ταινια διακατεχεται απο μια χαρα,μια αθωοτητα και φυσικα απο παραλογισμο,χωρις ομως να ειναι υπερβολικος.Ακομη ολοι οι ηρωες ειναι ξεχωριστες προσωπικοτητες,με τις ασχολιες τους και τα παραξενα στοιχεια του χαρακτηρα τους...Τα χρωματα ειναι τοσο ζωντανα και χαρουμενα,τα τοπια της Γαλλιας τοσο μαγευτικα που γεμιζουν την οθονη.Η φωτογραφια της ταινιας ειναι πραγματικα υπεροχη...

Χωρις λοιπον να μας διδασκει εντυπωσιακα πραγματα,η ταινια κραταει το θεατη χαρη στα λιγα αλλα αξιολογα μηνυματα της:οτι οι μικρες απολαυσεις της ζωης δινουν τελικα χαρα σε ολους μας και μας γεμιζουν και επισης οτι πρεπει να βλεπουμε τη ζωη λιγο πιο αναλαφρα και παιχνδιαρικα.Ειναι ενα συγχρονο παραμυθι...Η Αμελι βλεπει τη ζωη σαν μια βολτα σε ενα λουνα παρκ:παμε για να διασκεδασουμε με την ψυχη μας και ολα τα απροοπτα μπορουν να συμβουν.Μεσα απ'αυτη τη ματια της στη ζωη μας κανει να θελουμε να την ακολουθησουμε.Τελος που ξερετε:μπορει να υπαρχει μια καλη νεραιδα και για μας εκει εξω...

Βαμμένο Πέπλο

Το Βαμμένο πέπλο είναι μια καινούρια ταινία, του 2007. Σκηνοθέτης ο Τζον Κάραν και η ταινία βασισμένη στο βιβλίο του Σόμερσετ Μομ.
Ιστορία η εξής: Η Κίτι-Naomi Wats είναι μία κοπέλα που ζει στο Λονδίνο και αποφασίζει να δεχτεί την πρόταση γάμου ενός άντρα απλά και μόνο για να μη μείνει στο ράφι και της "φορτώσει" η μάνα της κανένα γαμπρό από προξενιό. Ο άντρας, λοιπόν, που παντρεύεται είναι ο Γουόλτερ-Eduard Norton, ο οποίος δουλεύει ως βακτηριολόγος στη Σανγκάη, όπου και μετακομίζουν με την Κίτι. Εκεί η Κίτι δημιουργεί μία παράνομη σχέση με έναν πρόξενο, την οποία αντιλαμβάνεται ο Γουόλτερ και έτσι βάζει την Κίτι να διαλέξει: να τον ακολουθήσει σε απομακρυσμένο χωριό στα βάθη της Κίνας ή να τον αποχαιρετήσει φορτωμένη με το σκάνδαλο ενός διαζυγίου;Έτσι, όπως είναι αναμενόμενο, τον ακολουθεί σε ένα χωριό, στο οποίο ο Γουόλτερ προσφέρθηκε να πάει να δουλέψει ως γιατρός για να βοηθήσει τους κατοίκους με την επιδημία της χολέρας που έχει κυριεύσει την περιοχή.

Πρόκειται για μια κοινωνική-ρομαντική ταινία, ξεχωριστή από άλλες κοινότυπες ίδιου τύπου. Μα μεταφέρει στο 1920, άλλες εποχές τότε, και σε τοπία της Κίνας που δεν έχουμε συνηθίσει..Αλλη κουλτούρα, άλλοι άνθρωποι, άλλα τοπία, δηλαδή κάτι διαφορετικό και εναλλακτικό.Δεν είναι η κλασσική ταινία εποχής, με το υπέρ-κλασσικό στόρυ και τα κουραστικά πια σκηνικά. Αλλά δεν είναι και καμιά βαθυστόχαστη και βαρύγδουπη ταινία με πολλά νοήματα, αλληγορίες κλπ..

Το μόνο θέμα που έθιξε η ταινία και θα ήθελα να σχολιάσω περαιτέρω είναι το ζήτημα της ευτυχίας-απώλειας. Υπάρχουν φάσεις στη ζωή των ανθρώπων που αισθάνονται απόλυτα ευτυχισμένοι, έχουν βρει αυτό που ζητούνε, απολαμβάνουν τη ζωή τους. Δε χρειάζεται να είναι όλα ροζ, αρμονικά και τέλεια..Απλά ζεις, με όλη τη σημασία της λέξης.Και εκεί που έχεις βρει το νόημα της ζωής και είσαι ήρεμος έρχεται απρόσμενα κάτι που σου χαλάει, σου καταστρέφει τα πάντα..Εκεί νοιώθεις ότι δεν έχει νόημα η ζωή, δεν ξέρεις πως να το αντιμετωπίσεις, νομίζεις ότι ονειρεύσαι και περιμένεις να ξυπνήσεις.Κάπου εκέι νοιώθεις ότι τρελένεσαι. Και όμως, είσαι εκεί και στέκεσαι μπροστά στο γκρεμό του χειρότερου εφιάλτη σου φλερτάροντας με την ιδέα να κάνεις ένα βήμα μπροστά. Αναρωτιέσαι γιατί σε σένα, γιατί τώρα, γιατί κάποιος σε εκδικείται; Αλλά οι απαντήσεις βρίσκονται κρυμμένες στην χαμένη Ατλαντίδα, εκεί που σίγουρα δε θα τις βρει κανείς. Δεν χρειάζεται τα πράγματα να είναι πάντα τόσο τραγικά. Αρκεί ένα μόνο γεγονός, μία είδηση για να σου χαλάσει την ηρεμία, να σε ξυπνήσει και να σε κάνει να αισθανθείς ότι στη ζωή "δεν είναι όλα ρόδινα". Πάντα θα υπάρχει κάτι να σε απασχολεί, άλλες φορές μικρό και άλλες μεγάλο. Όσες φορές είναι μικρό το αντιλαμβάνεσαι σαν τεράστιο και όταν είναι μεγάλο λησμονείς τις μέρες που ασχολιόσουν με τα μικρά και ασήμαντα.. Το σίγουρο είναι ότι πάντα κάτι θα σε απασχολεί.
Έτσι και στην ταινία δείχνει μια παρόμοια κατάσταση.Στις ταινίες όμως κάνουν ένα flash forward και μας δείχνουν τους ήρωες μετά από χρόνια αναζωογονημένους, ξανά στην πάλη της ζωής, έχοντας ξεπεράσει τα προβλήματά τους.Δεν μας δείχνουν όμως το σημαντικότερο: το πώς ξεπερνούν όλα αυτά, με τι έρχονται αντιμέτωποι για να το κάνουν, ποιο κουμπί πατάν και προχωρούν, και πάνω από όλα πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι;

Ξέρω ότι δεν έγραψα και πολλά για την ταινία αλλά προτίμησα να σας βάλω να σκεφτείτε αυτά που σκεφτόμουν εγώ..Καλή αναζήτηση λοιπόν!

Το αγαπημένο μου θέμα...Ηρωίδες disney!!

Λοιπόν λοιπόν...Πώς μπορεί κανείς να αποστασιοποιηθεί από αυτά που έβλεπε μικρός?Αυτά που βλέπαμε μικροί είναι αυτά που μας επηρεάζουν περισσότερο.Κ προσφατα ανακάλυψα ότι είναι και εμπνευσμένα τα περισσότερα κ ότι έπρεπε να γίνω 17 ή 18 ή 19 για να καταλάβω όλα όσα λένε.Όχι δηλαδή ότι έλεγαν καμία φιλοσοφία,απλά είχαν μερικά καποιες λέξεις που κατάλαβα πρόσφατα!!Αλλα ειχαν πολλες αρετές.Είχαν έξυπνα αστεία,συνήθως ωραία μουσική,ενδιαφέροντες χαρακτήρες...Τέλος παντων,δεν είναι ακριβώς αυτο το θέμα μου.
Πέρσι και φέτος έχουμε καεί με τη Μαιρούλα(κ φαντάζομαι θα καιγόταν κ η Γεωργία μαζί μας αν ήταν εδω..?) με κινούμενα σχέδια,και ιδιαίτερα με ηρωίδες disney(καθώς η Μαίρη μας σαν γνήσιο κοριτσάκι της εποχής εχε άπειρες σχετικές βιντεοκασέτες).Κ επειδή γενικά μας κράζουν ότι βάζουμε μόνο σοβαρές ταινιες στο blog (ονόματα δεν λέμε,υπολήψεις δεν θίγουμε-ακόμα),ιδού σχόλια για light ταινίες.
Κάθε φορά λοιπον που καθόμαστε με τη Μαίρη και άλλες κοπέλες απο δω κ βλέπουμε τις φημισμένες πριγκήπισσες σχολιάζουμε κάθε φορά δύο πράγματα:
Το πρώτο έχει σχέση με το ότι όλες παντρεύονται ή συνάπτουν σχέσεις ανήλικες.Δηλαδή ήμαρτον.Η μεγαλύτερη από όλες ήταν η belle από την πεντάμορφη και το τέρας,η οποία πόσο να ήταν?25?Και ήταν και καλά κ γεροντοκόρη...!Η Άριελ να φανταστείτε από τη μικρή γοργόνα,παντρεύτηκε τον Ερικ στα 16 της!Δηλαδή αν είναι δυναμόν,τι πρότυπα προβαλλουν στα κοριτσάκια που τη βλέπουν?
Και το δεύτερο αξιοσημείωτο που έχουμε αποφασίσει με τη Μαίρη να το εφαρμόσουμε κ εμείς στη καθημερινότητά μας είναι ότι όταν έχουν ένα πρόβλημα το τραγουδούν κ πολλές φορές μαλιστα συμμετέχει κ όλο το χωριο/πόλη/κομπάρσοι!Αν λοιπον πιάνει σε αυτές,γιατί να μην πιάσει και σε μας?Υπάρχει βεβαια ένα προβληματάκι γιατί είμαι κάθε αλλο παρά καλλίφωνη,αλλα δεν πειράζει...Θα το αφήσω σε σενα,Μαίρη...
Είχα κάνει λοιπόν πέρσι ένα gallop σχετικό στο οποίο ψήφιζαν τα καλόπαιδα από εδώ κ είχε top10 ηρωίδων όπως κ ερωτησεις βαθυστόχαστες του τύπου:"ποια είναι η πιο καλοντυμένη?"
Και προσφατα έβγαλα και άλλο αξιόλογο gallop με top10 των "αντρων" disney.(ποσο δημιουργικα μπορει να αξιοποιω το χρονο μου εδω στην ξανθη?!)
Τεσπα,αυτά λοιπον τα ιδιαιτερα επιτυχημενα gallop θα ξαναεμφανίσουμε εδώ στο blog ,κιριλέ,με φωτογραφίες κλπ..Αντε Μιχαλη που δεν με αφηνες να τα ανεβάσω στο blog σου τετοια σοβαρα θεματα...
Αυτα λοιπον...Α!Και κάτι αλλο:για όσους είχαν ψηφίσει τοτε κ δν ψηφίσουν τωρα ένα εχω να πω:αν δν ψηφισετε θα σας ξεμπροστιασω εδω στο blog ποιος ψηφισε τι!

Χορεύοντας στο σκοτάδι

Το χορεύοντας στο σκοτάδι ή αλλιώς Dancer in the dark είναι μια ταινία του Lars von Trier, με πρωταγωνιστές τoυς Bjork(Σέλμα), Catherine Deneuve(Κάθυ) και David Morse(Μπιλ).

Η ταινία μιλάει για μια κοπέλα, τη Σέλμα, η οποία πάσχει από μια ασθένεια στα μάτια της , χάνοντας σιγά σιγά την όρασή της και έχει ένα παιδί που πάσχει και αυτό από την ίδια ασθένεια.Η Σέλμα, λοιπόν, είναι από την Τσεχοσλοβακία και μετακόμισε στην Αμερική προκειμένου ο γιός της να κάνει εγχείρηση στα μάτια του. Έτσι, δουλεύει ατελείωτες ώρες(παρά την ασθένειά της) με σκοπό να μαζέψει λεφτά για την εγχείρηση, βοηθούμενη πάντα από τη φίλη της Κάθυ. Επίσης, μένει με το παιδί της σε ένα τροχόσπιτο στο κτήμα από ένα αντρόγυνο (του Μπιλ και της Λίντα).Όταν,όμως, ο Μπίλ της κλέβει τα χρήματα λόγω οικονομικής του δυσχέριας, τα πράγματα περιπλέκονται γιατί η Σέλμα διεκδικώντας τα χρήματά της πίσω σκοτώνει τον Μπιλ.

Στην ταινία καθοριστικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι η Σέλμα λατρέυει τα χολιγουντιανά μιούζικαλ, οπότε όταν δε βλέπει καλά, εκμεταλλεύεται τους ήχους τριγύρω της, φτιάχνει με αυτούς δική της μουσική και φαντάζεται χορογραφίες και τον εαυτό της να τραγουδάει..Ήταν ένας ευρυματικός τρόπος του σκηνοθέτη για να δείξει τι υπήρχε στην ψυχή της πρωταγωνίστριας και ίσως μοιάζει και με το "Σπίτι των τρελλών" που γίνεται κάτι παρόμοιο με τη μουσική.Αυτό συμβαίνει σε αρκετές σκηνές στην ταινία και ομολογώ ότι αυτό κάπου με κούρασε προσωπικά.. Πάντως μέσα από τα μιούζικαλ και τις μουσικές φαντασιώσεις της η ηρωίδα μας μεταδίδει διάφορες απόψεις της.Για παράδειγμα, εξηγεί πως δεν της αρέσει να τελειώνουν οι ταινίες και πάντα έφευγε στο τελευταίο τραγούδι για να πιστεύει πως η ταινία θα συνεχιζόταν για πάντα..

Μεγάλο ρόλο στην ταινία παίζει και ο γείτονας, ο Μπίλ, του οποίου η οικογένεια δείχνει ευτυχισμένη, και όμως αυτός έχει οικονομικά προβλήματα που ομολογεί μόνο στη Σέλμα.. Της ομολογεί το πρόβλημά του και εκεί φαίνεται και η διαφορά τους, καθώς ο Μπιλ λέει σε μια στιγμή αδυναμίας πως θέλει να αυτοκτονήσει ενώ από την άλλη φαίνεται η Σέλμα να παλεύει, να μάχεται, να διεκδικεί τη ζωή της , ενώ άλλοι στη θέση της θα είχαν παγιδευτεί στα δίχτυα της μιζέριας τους. Εκεί τίθεται και το θέμα πόσο δυνατοί είναι ή μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι όταν χρειάζεται..Άραγε όλοι είμαστε το ίδιο δυνατοί; Και πώς μπορούμε να το διαπιστώσουμε;Μπορούμε να κάνουμε για να γίνουμε ή δεχόμαστε πως είμαστε αδύναμοι και ανίσχυροι να αντιμετωπίσουμε ένα γεγονός;

Επίσης, η ηρωίδα δεν ομολόγεί σε κανέναν την ασθένειά της για να μη τη λυπούνται και να την αφήνουν στη δουλειά, ενώ ταυτόχρονα ο σκηνοθέτης μας κινεί την προσοχή σε σκηνές που δείχνουν την πρωταγωνίστρια να τυφλώνεται μέρα με τη μέρα και να καταφέρνει να μη το δείχνει προς τα έξω.Χαρακτηριστικές σκηνές είναι αυτές που η Σέλμα επιστρέφει στο σπίτι της με τα πόδια ακολουθώντας τις γραμμές του τρένου. Πραγματικά, όμως, η Σέλμα ζει τη ζωή της.Αρνείται να κάτσει σπίτι της και να μη κάνει τίποτα, παρά πηγαίνει σε μαθήματα υποκριτικής, δουλεύει συνεχώς και προσπαθεί να αλλάξει τη μοίρα του παιδιού της.

Η φράση που μου έμεινε από την ταινία ήταν από ένα από τα τραγούδια της ηρωίδας: Κάθε τοίχος είναι μεγάλος αν δε πέσει η σκεπή..Αν το σκεφτούμε αλληγορικά τι λέει στον καθένα μας;

Ομολογώ ότι η ταινία είναι καθηλωτική.Σου κόβει την ανάσα,σε συνεπαίρνει, αλλά σου πλακώνει την ψυχή με τις αδικίες που η Σέλμα φήνει να γίνονται εις βάρος και αυτή δε κάνει τίποτα μόνο και μόνο για να μείνει πιστή στον εαυτό της ( και αυτό φαίνεται στο δικαστήριο).Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να πάω εγώ εκέι να την υπερασπιστώ!Με έπνιγε το δίκιο μου και όμως εκείνη δεν έκανε τίποτα, δε μιλούσε.

Περιμένω, λοιπόν, σχόλιά.. Και όσοι δεν την έχουν δεί να τη δουν!

Μαίρη

the elephant man

Πρόκειται για μια πολύ δυνατή ταινία που είδα πρόσφατα.Είναι μία ταινία του 80 σε σκηνοθεσία του David Lynch και πρωταγωνιστές τους Anthony Hopkins και John Hurt.
H ταινία πραγματεύεται την βιογραφία του Τζον Μέρικ(Τζόζεφ Μέρικ στην πραγματικότητα),γνωστός ως "άνθρωπος-ελέφαντας" λόγω των δυσμορφιών που είχε σε όλο του το σώμα.Όπως διάβασα στο internet,ο Τζόζεφ Μέρικ ήταν υπαρκτό πρόσωπο,και άρχισε να εμφανίζει δείγματα δυσμορφιών και όγκων στα 5 του χρόνια,ενώ μεγαλώνοντας εξαπλώθηκαν ώσπου κατέληξε να είναι πλήρως παραμορφωμένος.Στην ταινία παρουσιάζεται να αποτελεί την τρομακτικη "attraction" ενός περιπλανώμενου "παλιάτσου' που τον χρησιμοποιεί για να βγάζει χρήματα από την περιέργια κ την φρίκη του κόσμου στην θέα του John.Τότε ένας γιατρός των βρίσκει κ αποφασίζει να τον εξετάσει και να τον βοηθήσει να βρει τον εαυτό του.Και τελικά αποδεικνύεται ότι αυτός ο παραμορφωμένος άνθρωπος είναι χαρισματικός,έξυπνος και ευαίσθητος.
Παρακολουθώντας την εξέλιξή του,πως αρχίζει να μιλάει κ να διαβάζει,αυτό που μου φάνηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρον ήταν ο τρόπος με τον οποίο τον αντιμετώπιζαν οι διάφοροι άνθρωποι και περιλάμβανε αντιδράσεις φρίκης,φόβου,συμπάθειας,συμπόνοιας,αδιαφορίας,κακίας...
Οι σκηνές που μου άρεσαν πολύ ήταν εκείνη στην οποία το παλιό του "αφεντικό",εκείνος ο παλιάτσος που τον εκμεταλλευόταν και τον κακομεταχειρίζοταν,τον έκλεισε σε ένα κλουβί που ακριβώς δίπλα ήταν κλειδωμένες μαιμούδες και έδειχνε την απόλυτη εξίσωση(ταπείνωση) αυτού του ανθρώπου με τα ζώα.Αλλά και η αντίδραση των μαιμούδων ήταν τέτοια(εξαιτίας του φόβου τους) που ήταν σαν να τον αποδοκίμαζαν κ αυτές,όπως κ οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που γνώρισε και που ήταν καχύποπτοι με το διαφορετικό.
Κορυφαία σκηνή ήταν το ξέσπασμά του,όταν φώναξε στο πλήθος που τον κοιτούσε σαν να ήταν θέαμα:" I am not an animal! I am a human being! I...am...a man! "
Επίσης στην σκηνή που μια καταξιωμένη ηθοποιός με την οποία απείγγειλαν μαζί Σέξπιρ του είπε ότι δεν είναι ο άνθρωπος-ελέφαντας,αλλά ο Ρωμαίος αισθάνθηκα ένας είδος δικαίωσης για τον πρωταγωνιστή.
Σκηνοθετικά ήταν πολύ καλοστημένο και ξεχώρισα την σκηνή που τον κυνηγούσαν στο σιδηροδρομικό σταθμό και ακουγόταν ταυτόχρονα με τα βήματά του ο ήχος του τρένου.
Τέλος θα ήθελα να πω δυο λόγια για το φινάλε,το οποίο εκτός του ότι είναι πετυχημένο κ έξυπνο,σου αφήνει μια αίσθηση εντελώς διαφορετική από αυτή που κυριολεκτικά θα άφηνε(δν μπορώ να το περιγράψω καλύτερα,πρέπει να το δείτε για να καταλάβετε)
Ίσως προσθέσω κ άλλα αργότερα,αλλά περιμένω να το δείτε κ να μου πείτε...

Το κουρδιστο πορτοκαλι

Μετα απο πολλη σκεψη ειπα να γραψω για μια απο τις αγαπημενες μου ταινιες...Και αυτο γιατι η συγκεκριμενη ταινια δεν μπορει να περιγραφει με λιγα λογια,εχεις τοσα πολλα να πεις που δε σου φτανουν ουτε ωρες ολοκληρες για να τα αναλυσεις...Σκηνοθετης ο Στανλει Κιουμπρικ που πραγματικα εχει γραψει στη ταινια αυτη...


Θα ξεκινησω κλασσικα λεγοντας σας λιγα λογια για την υποθεση...Ο νεαρος Alex,μαθητης,ζει σε μια κοινωνια του μελλοντος(το καταλαβαινει κανεις απο τα φουτουριστικα σκηνικα,τα πολυ εξελιγμενα αυτοκινητα,τα περιεργα επιπλα με καθε λογης σχημα-χαχαχα θα το καταλαβετε αμα το δειτε- κ.ο.κ),καπου στην Αγγλια...Το αγαπημενο χομπι της παρεας ειναι να πινουν το γαλατακι τους(με τα απαραιτητα ναρκωτικα βεβαια) σε μια γνωστη γαλατερια και μετα να βγαινουν,μεταμφιεσμενοι, και να σπερνουν τον πανικο...Βιαζουν,κλεβουν,μπαινουν σε ξενα σπιτια και τρομοκρατουν τους ανθρωπους,καταστρεφουν και μολις εκτονωθουν επιστρεφουν στα σπιτια τους γιατι υπαρχει και το σχολειο την αλλη μερα...Ο Κιουμπρικ δηλαδη παρουσιαζει μια μελλοντικη κοινωνια οπου οι εφηβοι προκαλουν το χαος,πινουν ναρκωτικα με το γαλα τους και απο χουλιγκαν μετατρεπονται την αλλη μερα σε αθωους πολιτες και ξανα τη νυχτα σε φρικια...
Μεχρι που η κυβερνηση αποφασιζει οτι δε γινεται οι φυλακες να γεμιζουν με τετοιου ειδους εγκληματιες(παρα μονο με τους πολιτικους τους αντιπαλους-ειναι ειρωνικο αν σκεφτειτε μια κοινωνια οπου οι φυλακες θα αποτελουνται μονο απο αντιπαλους της κυβερνησης και οχι απο κακοποιους)και ετσι αποφασιζουν να "θεραπευσουν"με μια πρωτοποριακη μεθοδο την βιαιη φυση του ανθρωπου..Προκειμενου να σταματησει ο ανθρωπος να ειναι βιαιος,του κανουν πλυση εγκεφαλου,προβαλλοντας του σκηνες βιας ενω ταυτοχρονα του χορηγουνται φαρμακα που του προκαλουν αρνητικη διαθεση ετσι ωστε μετα τη θεραπεια να εχει συνδυασει τη βια με ασχημα συναισθηματα και αρα να μην μπορει πλεον να βιαοπραγησει(τι να πει κανεις)...Ο Αlex επιλεγεται ως το πρωτο πειραματοζωο και το κατα ποσο πετυχαινει το πειραμα θα το δειτε εσεις...


Το κυριο ερωτημα που μας προβληματιζει σε ολη την ταινια ειναι το αν τελικα η βια-η οποια αποτελει προσωπικη επιλογη του ανθρωπου-δηλαδη η ελευθερια της εκφρασης του,πρεπει να παρεμποδιζεται οταν γινεται σε βαρος της κοινωνιας και των ανθρωπων...Τα παιδια αυτα διασκεδαζουν κλεβοντας και καταστρεφοντας και η πολιτεια παρεμβαινει:αλλα το γεγονος οτι αυτοι μετα μετατρεπονται σε πολιτες-στρατιωτακια,δεν αποτελει προσωπικοι τους επιλογη...Δε διαλεξαν το σωστο το δρομο-οπως πολυ σωστα λεει και ο ιερεας στην ταινια-αλλα τους τον επεβαλλαν...Αλλο ενα σημειο που προβληματιζει...Εμεις διαλεγουμε την πορεια της ζωης μας η εχουν οι αλλοι το δικαιωμα να μας την αλλαξουν οταν βλεπουν οτι κατι παει στραβα;Το καλο η κακο ειναι τελικα ελευθερη επιλογη μας;Επισης στην ταινια προσπαθουν να σταματησουν τη βια μεσω της βιας ουσιαστικα και βλεπουμε οτι τελικα η συγκεκριμενη μεθοδος δε φερνει παντα τα επιθυμητα αποτελεσματα...

Γενικα η ταινια ασχολειται πολυ με το θεμα της βιας(που ειχε προβληματισει πολυ τη δεκαετια του '8Ο,που γυριζεται η ταινια) και ειρωνευεται αρκετα τις μεθοδους που ακολουθουνται κατα καιρους για τη καταπολεμηση της...Η ταινια θεωρηθηκε πολυ ακραια και οπως ανακαλυψα και στο Internet απαγορευτηκε σε πολλες χωρες και μαλιστα στην Αγγλια παιχτηκε μετα το θανατο του Κιουμπρικ...Το θεμα που θιγει ειναι ακραιο και οι εικονες που προβαλλει αλλα τα παρουσιαζει με τετοιο τροπο που σε καθηλωνει και δε σε σοκαρει-παρα μονο με την καλη εννοια...Οι διαλογοι ειναι απολυτα θεατρικοι,με τους ηρωες να παιζουν με τις λεξεις και να μιλανε τραγουδιστα, και πολυ ειρωνικοι...
Τα σκηνικα ειναι επιβλητικα και ταιριαστα με το κονσεπτ και η μουσικη επισης δε θα μπορουσε να ειναι καλυτερη ( ειδικα οι σκηνες που τα παιδια σπανε και προκαλουν το χαος και ακουγεται μονο απο πισω κλασσικη μουσικη 'ή η σκηνη που τραγουδαει ο Αλεξ το I'm singing in the rain ειναι υπεροχες και πολυ σουρεαλιστικες),τα κοστουμια επισης ταιριαστα-παραπεμπουν σε φασιστικες στολες τα περισσοτερα....
Τελος ο τιτλος της ταινιας παραπεμπει σε εναν αβουλο ανθρωπο,που του εχουν αφαιρεσει το δικαιωμα της επιλογης και τον εχουν κανει στρατιωτακι.../*Clockwork: Κουρδιστό. Orange: Πορτοκάλι. Orang:Στην διάλεκτο των Malay,που ομιλείτε στην Ταιλάνδη, Σιγκαπούρη και γύρω περιοχές σημαίνει άνθρωπος. Αποτέλεσμα - ένας κουρδιστός άνθρωπος,ένα άβουλο ον που λειτουργεί για χάρη κάποιων άλλων με ένα συγκεκριμένο τρόπο*/....
Με λιγα λογια απλα δειτε τη...Α και ελπιζω να μη φρικαρετε πολυ...Εγω προειδοποιω...χιχι
Γεωργια

Ας βάλουμε και κάτι άκυρο ως θέμα...

Περιμένουμε το λεωφορείο με Μαίρη κ αρχίζουμε την εξής άκυρη κουβέντα:για ένα πάρτυ που θέλουμε να κάνουμε με θέμα 90's.Με τραγούδια στυλ Ricky Martin,Backstreet boys και δε συμμαζευεται...Μέχρι τη στιγμή που θυμηθήκαμε τι φορούσαμε στο δημοτικό, λύκειο,γυμνάσιο κλπ.Και ιδού λοιπόν το θέμα της σημερινής συζήτησης:ας θυμηθούμε τα παλιά όλη η γερασμένη νεολαία...
Λίστα ρούχων,παπουτσιών και αξεσουάρ της εποχής:
Το υπερχαρακτηριστικό:οι μπλούζες εκέινες που φορούσαμε στο δημοτικό με τα μωράκια πάνω...τις είχαμε λιώσει.Όλα τα κοριτσάκια της εποχής είχαμε από ένα μωρό στη μπλούζα μας...
Ο κλασσικός συνδυασμός μαύρης κοντομάνικης μπλούζας με απο μέσα μία μακρυμάνικη σε άλλο χρώμα..(Μαίρη: εγώ ακόμα το κάνω!!)
Τα φουσκωτά, αντιανεμικά μπουφαν, του πυροσβέστη που λέμε.. Τι τραγική μόδααα.
Τα μακριά μπουφάν-ζακέτες που φορούσαμε όλες γύρω στο γυμνάσιο και κυκλοφορούσαν σε όλα τα χρώματα..
Τα υπέρτατα τζιν με νερά και ξεβαμμένα..Τα νερά τότε κυκλοφορούσαν σε φούστες,παντελόνια, μπουφάν και ήταν το must της εποχής!!Δε πιστεύω να μη το θυμάται κανεις???
Τα ψαράδικα-κολαν που κυκλοφορούσαν σε όλα τα χρώματα (γιατί φορούσαμε τέτοιες αηδίες;;;;;)
Οι ριγέ μακριές κάλτσες και καλσόν με συνδυασμό τα κοντά παντελόνια για να φαίνονται οι κάλτσες...
Τα παπούτσια-βάρκες στο γυμνάσιο (τι θυληκότητα!) που τα φορούσαν αγόρια-κορίτισια..Τα δίπατα-τρίπατα και κοινώς παπούτσια-πολυκατοικίες που φορούσαμε στο δημοτικό τα καλοκαίρια(κάτι έπρεπε να κάνουμε κ εμείς οι κοντές,δν φορούσαμε κ τακούνια τότε...)Οι εσπαντρίγιες για "καλά" μας.
Τα παντελόνια με όλη την προίκα μας πάνω..Βλέπε κρόσια,χάντρες,πετρούλες,χρώματα και όλης της γης το βιος.
Οι βινύλ φούστες με οπάκ καλσόν (φλούο χρώματος παρακαλώ)---το καρναβάλι της πάτρας πιο διακριτικό μπροστά στους συνδυασμούς μας...
Οι καρό φούστες έκεί κάπου στο γυμνάσιο που έβγαιναν σε όλα τα χρώμτα και,τι περίεργο,τα είχαμε αγοράσει ΟΛΑ!Επικρατέστερο το ασπρόμαυρο σε συνδυασμό με μπότες βέβαια..
Στα μαλλιά η δημοφιλής κουπ ήταν τα σκουληκάκια...Με κλαμεράκια,με τσιμπιδάκια,με πεταλουδίτσες, με ένα καράβι παλιό σαπιοκάραβο..Λίγα λίγα ή πολλά μαζί.
Τα σπορτέξ με τα φωτάκια όταν περπατούσες..(τι γλυκά!!)
Τα άθλια-άκυρα παπούτσια με τις τουρμπίνες-ελατήρια στο λυκειο..(υπαρχουν ακόμα?καταργήστε τα αμέσως!!)
Οι μπλούζες χαμόγελο με την κλασσική αμάνικη ζιβάγκο από μέσα...
Τα κοτλέ παντελόνια που φορούσαμε μανιωδώς,τα κοντά μαλλιά στα κορίτσια με σηκωμένα τα πίσω και άλλα πολλά που θα γράψετε εσείς...
Μαίρη-Νεφέλη εν δράσει...

Όταν έκλαψε ο Νίτσε

Η ταινία αυτή με προβλημάτιζε καιρό πριν την δω για τον εξής λόγο: είχα ήδη διαβάσει το βιβλίο, το οποίο με καθήλωσε και με ενθουσίασε. Οπότε ήμουν επιφυλακτική με το τι θα μου παρουσιάσουν στην ταινία και προσπάθησα να μην είμαι προκατειλημμένη, ούτε αρνητική, αφού συνήθως οι ταινίες είναι πολύ χειρότερες από τα βιβλία.

Όσον αφορά στην ταινία, λοιπόν, ομολογώ ότι υπήρχαν καλές και αντιπροσωπευτικές σκηνές, σε σχέση με το πώς τα είχα φανταστεί εγώ, και ορισμένες φορές με εξέπληξαν με το πώς έδειχναν κάποια γεγονότα του βιβλίου στην ταινία.

Παρ΄όλα αυτά, η τελική εντύπωση που μου έμεινε ήταν αρνητική. Αυτό γιατί παρουσίαζαν πολλά πράγματα σαν γελοιογραφία του βιβλίου, σου προκαλούσαν το γέλοιο και όχι τον προβληματισμό που έπρεπε. Για παράδειγμα τα όνειρα του γιατρού Μπρόγιερ, ενώ στην ουσία έδειχναν τη συνείδηση και τους προβληματισμούς του γιατρού, στην ταινία το παρουσίαζαν σα να βλέπεις αστείες διαφημίσεις ανάμεσα στην ταινία.

Επίσης, υπήρχαν στο βιβλίο ορισμένες ενότητες πολύ σημαντικές και ουσιώδεις και στην ταινία δεν τους έδιναν καν σημασία και διαρκούσαν ελάχιστα..Που σημαίνει ότι δεν καταλάβαιναν πού έπρεπε να ρίξουν το βάρος. Για παράδειγμα, η ενότητα σε ένα δάσος που ο Νίτσε και ο γιατρός Μπρόγιερ εξομολογούνται ο ένας στον άλλον τα μυστικά τους και συνειδητοποιούν τι τους δένει, στο βιβλίο είναι η αποκορύφωση, είναι αυτό που περίμενες. Στην ταινία απλά την προσπερνάει και αφιερώνει ελάχιστο χρόνο. Να μην σχολιάσω το γεγονός ότι εκεί που δακρύζει ο Νίτσε, στην ταινία σε πιάνουν τα γέλια με την ηθοποιία ενώ στην ουσία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι για την κατανόηση και της ταινίας και του βιβλίου. Θα έλεγα ότι αυτό είναι το πραγματικό τέλος, όλη η αξία έγκειται στο κλάμα αυτού του ανθρώπου.( εξού και ο τίτλος)

Τελικά, δε θα χαρακτηρίσω αυτή την ταινία απαράδεκτη (έχω δει και χειρότερες). Αλλά με απογοήτευσε το γεγονός ότι δεν ωθούσε το θεατή να διαβάσει το βιβλίο, να διαβάσει εις βάθος το σκεπτικό αυτών των ηρώων και να ευχαριστηθεί την άψογη γραφή του Irvin Yalom. Να αισθανθούν όλοι όσοι δεν το έχουν διαβάσει την αγωνία του "πως συνεχίζει, τι θα γίνει μετά;" καθώς και του "αχ όχι δε θέλω να τελειώσει,θέλω κι άλλο", όλα αυτά με ένα βιβλίο.

Μοιάζουν λίγο υπερβολικά όλα αυτά; Σχολιάστε αν δε συμφωνείτε με κάτι...Σχολιάστε ακόμα και το βιβλίο αν δεν έχετε δει την ταινία...Μαίρη

P.S Love You 2007(υστερόγραφο σ αγαπώ)

Σκηνοθέτης ο Richard LaGravenese,πρωταγωνιστούν:Hilary Swank,Gerard Butler (παίζει κ το μανάρι ο Ντένι από το greys anatomy)
Δεν θα γράψω μόνο για την ταινία...
Περιληπτικά η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας 29 χρονης,
παντρεμένης για 10 χρόνια, γυναίκας που χάνει το σύζυγό της από όγκο στον εγκέφαλο και την κυριεύει η θλίψη της απώλειας.Κι εκεί που έχει αφεθεί στον πόνο της, λαμβάνει ένα γράμμα από τον ίδιο το σύζυγό της και όλα αλλάζουν.Από τότε είναι δίπλα της μέσω αυτών των γραμμάτων που της "στέλνει"...
Για τις ερμηνείες έχω να πω ότι μου άρεσε όπως έπαιζε η Ηilary Swank παρόλο που γενικά δεν την πολυσυμπαθώ, έπαιζε αρκετά καλά.
Από σκηνοθετική άποψη μου άρεσε το flashback και flashfoward και η εξέλιξη της ιστορίας.Δεν μου άρεσε το τέλος γιατί ήταν αναμενόμενο κ τετριμμένο,θα μπορούσε να είχε σταματήσει η ταινία μια σκηνή πριν ώστε να αποφύγει να έχει τόσο κοινό τέλος.
Τώρα θα ήθελα να αναφέρω δύο ατάκες που μου κίνησαν το ενδιαφέρον:
Η πρώτη αναφέρθηκε όταν η πρωταγωνίστρια ήθελε μετά το θάνατο του συζύγου της να κλειστεί στο σπίτι της ακολουθώντας το παράδειγμα μιας πλούσιας "μανταμ" και η φίλη της της είπε:"Η τρέλα είναι πολυτέλεια για τους μικροαστούς" εννοώντας ότι για να καταλήξει κλεισμένη μόνη στο σπίτι για πάντα, απαραίτητη προυπόθεση θα ήταν να είναι παμπλουτη.Και θέλω να πω εδώ μόνο ότι αν κάποιος δεν έχει καλύψει τις βασικές του ανάγκες, πολλές φορές είναι πιο ευτυχισμένος στην καθημερινή του ζωή γιατί μπορεί κ εκτιμά πιο εύκολα ό,τι καλό του συμβεί στη συνέχεια,σε αντίθεση με εκείνους που έχουν πολλά και θέλουν περισσότερα.Η μεγάλη ευτυχία είναι να εκτιμάς αυτά που έχεις(πριν τα χάσεις) όσο αυτά που θα αποκτήσεις...
Και η άλλη ατάκα ειπώθηκε από τη μητέρα της πρωταγωνίστριας,κ άρεσε κ στην αδερφή μου, κ έλεγε ότι "ακόμα κ αν είμαστε όλοι μας μόνοι, είμαστε μαζί σε αυτό", στη μοναξιά μας δηλαδή.Ουσιαστικά όλοι πορευόμαστε μόνοι μας (ή ίσως με κάποιους ελάχιστους ανθρώπους για να είμαστε πιο αισιόδοξοι).Κι όμως κοινο χαρακτηριστικό όλων μας είναι ακριβώς αυτή η μοναξιά που νιώθουμε κατά καιρούς.Συνεπώς πάντα μπορείς να στραφείς σε κάποιον που θα σε καταλάβει.Αρκεί να τον βρεις...(ίσως να μην ήθελε καν να πει αυτο,έτσι το αντιλήφθηκα εγώ)
Πρόκειται λοιπόν για μία αρκετά έξυπνη ρομαντικη-δραματική ταινία,τπτ το εξαιρετικό η βαστυστόχαστο αλλά συμπαθητική κ γλυκιά.
κριτική από Νεφέλη , 29-10-2008

Αγάπα με αν τολμάς

Για ποια άλλη ταινία να μιλήσω;;Όταν το Αγάπα με αν τολμάς είναι από τις αγαπημένες μου, όσες κλασσικές και πολυσήμαντες ταινίες δω..

Φυσικά μέτρησε το γεγονός ότι η ταινία είναι γαλλική(η αδυναμία μου) και είχε το ύφος μιας τυπικής, παλιάς, γαλλικής ταινίας με γλυκό περιεχόμενο, με μηνύματα που θέλει να περάσει, με μία σταγόνα τρέλλας στο σενάριο και με διαφορετική σκηνοθεσία.
Οι πρωταγωνιστές: Νέοι, ωραίοι, ταλαντούχοι και μπράβο στον άνθρωπο που επέλεξε δύο νέα παιδιά και δε κατέφυγε σε αναμενόμενες λύσεις και σε πρόσωπα που βλέπουμε συχνά. Η Μαριόν Κοτιγιάρ και ο Γκιγιόμ Κανέ πιστεύω ότι ήταν απόλυτα ταιριαστοί στους ρόλους τους και εγώ τους αγάπησα πολύ και τους ένιωσα μέσω της ταινίας.
Η ταινία θίγει τα θέματα της φιλίας, της αγάπης, του εγωισμού, του θανάτου, του ρατσισμού (στις σκηνές στο σχολείο που πείραζαν την Σοφι) και των σχέσεων γιου-πατέρα.

Επίσης, δεν γίνεται να δεις αυτή την ταινία και να μη σε προβληματίσει το τέλος της. Ένα τέλος που δίχασε την άποψη του κοινού, αλλά έθεσε και στον θεατή το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε δύο διαφορετικά τέλη. Βέβαια, το ένα τέλος είναι λίγο ακραίο (αν το μεταφράσεις κυριολεκτικά) και δε μπορείς να πιστέψεις ,όταν το βλέπεις στην ταινία, ότι όντως γίνεται αυτό. Αλλά αυτή είναι η αξία του κινηματογράφου!! Να βλέπεις πρωτότυπα και σουρεαλιστικά πράγματα! Να δέχεσαι γεγονότα που στην αληθινή ζωή φαντάζουν ανεκδιήγητα και παράλογα, αλλά όταν και αν τα ερμηνεύσεις μοιάζουν όμορφα.

Μία σκηνή, ούτε καν ολόκληρη σκηνή αλλά στιγμιότυπο της ταινίας που συγκράτησα και μου άρεσε πολύ ήταν η εξής: δείχνει τους 2 φίλους (τη Σοφί και τον Ζιλιάν) που κοιμούνται μαζί όσο είναι σε ηλικία 8 περίπου χρονών και ο σκηνοθέτης εξηγεί το fast forward που θέλει να κάνει με μία φράση του Ζιλιάν: "εκέίνη τη νύχτα η Σοφί και εγώ κοιμηθήκαμε 10 χρόνια"....
Πολύ απλό,περνάει απαρατήρητο, αλλά για μένα ποιητικό και τρυφερό..

Σίγουρα έχω ξεχάσει κάτι..Αλλά όταν το θυμηθώ θα το προσθέσω...Μαίρη

Η ακρη του ουρανου

Θα ξεκινησω και γω με την ταινια αυτη που την ειδα προσφατα και σιγουρα ολοι την εχετε ακουστα.Προκειται για μια ταινια του Φατιχ Ακιν και διαδραματιζεται στην Τουρκια αλλα και στη Γερμανια (ο Ακιν ειναι Γερμανος,Τουρκικης καταγωγης).Προκειται για καποιες παραλληλες ιστοριες ανθρωπων, που φαινομενικα φαινονται ασχετες μεταξυ τους αλλα με ενα περιεργο τροπο συνδεονται και η μια επηρεαζει την αλλη.Η κυρια ιστορια εχει να κανει με τον ερωτα δυο κοριτσιων(!),μιας Γερμανιδας και μιας Τουρκαλας η οποια ειναι μελος αντιστασιακης οργανωσης και η αλλη ιστορια αφορα εναν Τουρκο καθηγητη πανεπιστημιου,που ζει στη Γερμανια, ο οποιος προσπαθει να ξεχασει ενα τραγικο λαθος του πατερα του.Η ταινια λοιπον εχει να κανει με τις περιπετειες των ηρωων αλλα και μες τις διαφορες συμπτωσεις(ειναι πολυ μικρος ο κοσμος τελικα)που μπλεκουν ολους τους πρωταγωνιστες.

Αυτα τα ολιγα για την υποθεση του εργου για να σας βαλω στο κλιμα.Αυτο που μου αρεσε τωρα στην ταινια ειναι αρχικα η πολυ ωραια αντιθεση αναμεσα στους δυο πολιτισμους:Τουρκια και Γερμανια.Ολη η ταινια βασιζεται στην αντιθεση αυτη:η διαφορετικη μουσικη καθε φορα που η δραση ειναι σε αλλη χωρα,η διαφορετικη γλωσσα(ξαναθυμηθηκα και τα Γερμανικα μου),οι αλλες εικονες δημιουργουν ενα πολυ ωραιο αποτελεσμα και δινουν ρεαλισμο στην ταινια.Πολυ ωραιες ειναι επισης οι σκηνες που δειχνουν τους ηρωες να συνυπαρχουν σε ιδιους χωρους(πχ η σκηνη στο τρενο)χωρις ομως ο ενας να γνωριζει τον αλλο.Μια αλλη πολυ ωραια σκηνη ειναι η πρωτη πρωτη,που χρονολογικα τοποθετειται στη μεση περιπου της ταινιας-δηλαδη τη βλεπουμε στην αρχη και μετα την ξαναβλεπουμε στη μεση,οταν εχουμε καταλαβει την πλοκη.Γενικα το ολο στυλ της ταινιας με τα flashback και flashforward θα σας θυμισει πολυ Ιναριτου(Βαβελ,Αμορες Περος) χωρις να με χαλασει ομως εμενα αυτη η ομοιοτητα.Ενα αλλο πραγμα που μου αρεσε επισης στην ταινια ειναι ο τροπος που κλεινει,χωρις να εχουν λυθει ολα τα "προβληματα" και χωρις να μας εχει δειξει πως καταληγουν οι ηρωες.Αρχικα παραξενευτηκα λιγο,αλλα μετα σκεφτηκα οτι ισως αυτο το τελος να ταιριαζει καλυτερα στην ταινια αυτη και οτι ισως αμα ειχε το γνωστο happy end να μη μου αρεσε.Καλυτερα ετσι γιατι εκανα εγω τα δικα μου σεναρια(που δεν ηταν και πολυ αισιοδοξα εχω να σας πω).

Μπορω να πω οτι εμεινα ευχαριστημενη απ την ταινια αυτη γιατι ηταν ακριβως αυτο που περιμενα:μια ωραια πλοκη,που δεν ειχε σκοπο να με προβληματισει,περα απο καποια σημεια που μιλουσαν για την ενταξη της Τουρκιας στην ΕΕ η για την κακομεταχειριση των πολιτικων κρατουμενων -που και παλι δεν τα ανελυε τοσο πολυ ωστε να σε προβληματισει -και που ξεφευγει απο τις συνηθισμενες ταινιες τετοιου τυπου.Σε σχεση με τις υπολοιπες καινουριες ταινιες ειναι απο τις ελαχιστες που αξιζουν....

Γεωργια

To σπίτι των τρελλών

Κάνω την αρχή σε αυτό το blog με μία ταινία που είδα πρόσφατα: Το σπίτι των τρελλών.
Πρόκειται για μία ρώσικη ταινία για την οποία προσπάθησα να βρω κάποιες πληροφορίες στο internet και για περίεργο λόγο δε βρήκα τίποτα.
Η ταινία είχε ως κύριο θέμα ένα ψυχιατρείο και οι ηθοποιοί της ταινίας ήταν πραγματικοί οικότροφοι. Αυτός είναι και ο λόγος που η ταινία μας κίνησε την περιέργια.

Η ταινία ,πράγματι, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, περνούσε όμορφα μηνύματα, είχε πολλές αλληγορικές σκηνές (τουλάχιστον έτσι τις αντιλήφθηκα εγώ) και πολύ καλή και ρεαλιστική ηθοποιία. Επίσης, ένα ιδιαίτερο στοιχείο της ταινίας ήταν ότι όταν η πρωταγωνίστρια έπαιζε μουσική με το ακορντεόν της τα χρώματα της ταινίας άλλαζαν και από σχεδόν ασπρόμαυρα και άτονα γινόντουσαν έντονα και χρωματιστά, πράγμα που θεωρήσαμε πολύ καλή και πρωτότυπη ιδέα του σκηνοθέτη για να μας μεταφέρει το μήνυμα που ήθελε.

Παρ' όλα αυτά το θέμα που μας παραξένεψε και θέλησα να το ψάξω στο internet ήταν ότι μέσα σε όλα έπαιζε και τραγουδούσε στην ταινία ο Bryan Adams με αφορμή ότι ήταν το είδωλο της πρωταγωνίστριας. Από πού και ως που ο συγκεκριμένος τραγουδιστής και όχι κάποιος μη υπαρκτός του ίδιου,πάλι, βεληνεκούς;; Ελπίζω να βρεθεί κάποιος που να λύσει την απορία μας. Μέσα στην ταινία οι παρεμβολές του ήταν τελείως άσχετες, σαν να βλέπουμε μια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία και από πίσω να παίζουν τραγούδια της Μαντόνα..

Αυτά περί της συγκεκριμένης ταινίας..Και αν ξέχασα κάτι θα το προσθέσω μετά..Περιμένω τα σχόλιά σας.
Μαίρη

Hello world!

Να συστηθώ λοιπόν και γω με τη σειρά μου(αφου πρώτα συγχωρέσω τη συμπλογκερ Νεφέλη που τόλμησε να μιλήσει πριν συστηθώ...τς τς τς...).Είμαι η Γεωργία,σπουδάζω μηχανικός Η/Υ στο Βόλο και στον ελεύθερο μου χρόνο.όταν δεν προσπαθώ να τρέξω το Hello world(ντροπή μου)βλέπω και γω τέτοιες χαρούμενες ταινίες η διαβάζω εξίσου χαρούμενα και ανάλαφρα βιβλία...Να ναι καλά οι αγαπημένες αρχιτεκτόνισσες που είχαν την ιδέα του blog για να μπορόυμε να γράφουμε για αυτα που βλέπουμε η διαβάζουμε και οτι ακόμα μας έρχεται στο κεφάλι(θελω να έιστε προετοιμασμένοι για όλα εδω μέσα)...Το blog αυτο προαισθάνομαι οτι θα γίνει μια παγκόσμια επιτυχία και θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα(είμαι σίγουρη δηλαδή)!!!Καλή μας αρχή λοιπόν,καλές και δημιουργικές αναρτήσεις,καλοδεχούμενα όλα τα σχόλια(ιδιαιτέρως οι κακίες) και cu soon!!!!!!

Με συγχωρεις Γιωργία μου που δεν περίμενα να κανεις και εσύ τη σύστασή σου αλλά θα ήθελα να αναφέρω κάτι χαρακτηριστικό που συνέβη χθες το βράδυ:ήμαστε λοιπόν 4 κορίτσια στο σπίτι μιας κοπέλας εδώ στην Ξάνθη και είχαμε πάρει μία ταινία να δούμε με την προοπτική ότι είναι βαριά και θα πέσει ψυχοπλάκωμα μετά(τουλ η μαίρη κ εγώ γι αυτό την πήραμε)Οπότε βάζουμε την ταινία και πετάει η Μαίρη το θεικό:(μες στην τρελή χαρά)"Αχ θα δούμε καταθλιπτική ταινία!"Α ρε Μαίρη,είμαστε λίγο ψυχάκια-ufo με σκούφο....!

Ας αρχίσουμε τις συστάσεις..

Με λένε Μαίρη και είμαι καλά.
Ας αρχίσω με τα βασικά:
Είμαι 19 χρονών και σπουδάζω Αρχιτεκτονική στην Ξάνθη αλλά είμαι από το Βόλο.
Για μένα το blog είναι μια ευκαιρία να παραθέσω κάπου τις απόψεις μου για οτιδήποτε μου κεντρίζει το ενδιαφέρον...
Έτσι λιτά και απέριττα δίνω τέλος στις συστάσεις και ανυπομονώ να αρχίσουμε να γράφουμε συστηματικά για ό,τι μας συναρπάζει και μας απασχολεί!

ena-ena test-test!

this is testing...!απλά τσεκάρω να δω λίγο τι παίζει με το blog γιατί ειίμαι ελαφρώς άσχετη με το αντικείμενο.Συνεπώς γράφω ό,τι μου έρχεται(καλά αυτό δεν είναι πολύ ασυνήθιστο για μένα).Θέλω να καλωσορίσω θερμά τις συμπλοκίτισσες μου-μαίρη,γεωργία καλή μας αρχή!!Αποφασίσαμε πριν γράψουμε το θέμα του blog να γράψουμε κάτι η καθεμιά μας για τον εαυτό της...(πολύ λογικό...)
Εγώ είμαι η Νεφέλη λοιπόν και το μόνο πο μου ρχεται τώρα να δηλώσω είναι η "φράση μου" με την οποία είχαμε κ μερικά ευτράπελα.Be a doer λοιπόν κ επειδή κατά μια διαβολική σύμπτωση όλοι το διαβάζουν λάθος,λέει doer που βγαίνει από το ρήμα do κ ερμηνεύεται γίνε άνθρωπος της δράσης κ των πράξεων.Nτούερ παιδιά μου κ όχι ντόερ...:P
ε τα άλλα θα μαθευτούν στην πορεία.κ τα συμπεράσματα δικά σας για ό,τι γραφτεί σε αυτό το υπεραριστουργηματικό blog.

bisous κ θα τα ξαναπούμε....