P.S Love You 2007(υστερόγραφο σ αγαπώ)

Σκηνοθέτης ο Richard LaGravenese,πρωταγωνιστούν:Hilary Swank,Gerard Butler (παίζει κ το μανάρι ο Ντένι από το greys anatomy)
Δεν θα γράψω μόνο για την ταινία...
Περιληπτικά η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας 29 χρονης,
παντρεμένης για 10 χρόνια, γυναίκας που χάνει το σύζυγό της από όγκο στον εγκέφαλο και την κυριεύει η θλίψη της απώλειας.Κι εκεί που έχει αφεθεί στον πόνο της, λαμβάνει ένα γράμμα από τον ίδιο το σύζυγό της και όλα αλλάζουν.Από τότε είναι δίπλα της μέσω αυτών των γραμμάτων που της "στέλνει"...
Για τις ερμηνείες έχω να πω ότι μου άρεσε όπως έπαιζε η Ηilary Swank παρόλο που γενικά δεν την πολυσυμπαθώ, έπαιζε αρκετά καλά.
Από σκηνοθετική άποψη μου άρεσε το flashback και flashfoward και η εξέλιξη της ιστορίας.Δεν μου άρεσε το τέλος γιατί ήταν αναμενόμενο κ τετριμμένο,θα μπορούσε να είχε σταματήσει η ταινία μια σκηνή πριν ώστε να αποφύγει να έχει τόσο κοινό τέλος.
Τώρα θα ήθελα να αναφέρω δύο ατάκες που μου κίνησαν το ενδιαφέρον:
Η πρώτη αναφέρθηκε όταν η πρωταγωνίστρια ήθελε μετά το θάνατο του συζύγου της να κλειστεί στο σπίτι της ακολουθώντας το παράδειγμα μιας πλούσιας "μανταμ" και η φίλη της της είπε:"Η τρέλα είναι πολυτέλεια για τους μικροαστούς" εννοώντας ότι για να καταλήξει κλεισμένη μόνη στο σπίτι για πάντα, απαραίτητη προυπόθεση θα ήταν να είναι παμπλουτη.Και θέλω να πω εδώ μόνο ότι αν κάποιος δεν έχει καλύψει τις βασικές του ανάγκες, πολλές φορές είναι πιο ευτυχισμένος στην καθημερινή του ζωή γιατί μπορεί κ εκτιμά πιο εύκολα ό,τι καλό του συμβεί στη συνέχεια,σε αντίθεση με εκείνους που έχουν πολλά και θέλουν περισσότερα.Η μεγάλη ευτυχία είναι να εκτιμάς αυτά που έχεις(πριν τα χάσεις) όσο αυτά που θα αποκτήσεις...
Και η άλλη ατάκα ειπώθηκε από τη μητέρα της πρωταγωνίστριας,κ άρεσε κ στην αδερφή μου, κ έλεγε ότι "ακόμα κ αν είμαστε όλοι μας μόνοι, είμαστε μαζί σε αυτό", στη μοναξιά μας δηλαδή.Ουσιαστικά όλοι πορευόμαστε μόνοι μας (ή ίσως με κάποιους ελάχιστους ανθρώπους για να είμαστε πιο αισιόδοξοι).Κι όμως κοινο χαρακτηριστικό όλων μας είναι ακριβώς αυτή η μοναξιά που νιώθουμε κατά καιρούς.Συνεπώς πάντα μπορείς να στραφείς σε κάποιον που θα σε καταλάβει.Αρκεί να τον βρεις...(ίσως να μην ήθελε καν να πει αυτο,έτσι το αντιλήφθηκα εγώ)
Πρόκειται λοιπόν για μία αρκετά έξυπνη ρομαντικη-δραματική ταινία,τπτ το εξαιρετικό η βαστυστόχαστο αλλά συμπαθητική κ γλυκιά.
κριτική από Νεφέλη , 29-10-2008

Αγάπα με αν τολμάς

Για ποια άλλη ταινία να μιλήσω;;Όταν το Αγάπα με αν τολμάς είναι από τις αγαπημένες μου, όσες κλασσικές και πολυσήμαντες ταινίες δω..

Φυσικά μέτρησε το γεγονός ότι η ταινία είναι γαλλική(η αδυναμία μου) και είχε το ύφος μιας τυπικής, παλιάς, γαλλικής ταινίας με γλυκό περιεχόμενο, με μηνύματα που θέλει να περάσει, με μία σταγόνα τρέλλας στο σενάριο και με διαφορετική σκηνοθεσία.
Οι πρωταγωνιστές: Νέοι, ωραίοι, ταλαντούχοι και μπράβο στον άνθρωπο που επέλεξε δύο νέα παιδιά και δε κατέφυγε σε αναμενόμενες λύσεις και σε πρόσωπα που βλέπουμε συχνά. Η Μαριόν Κοτιγιάρ και ο Γκιγιόμ Κανέ πιστεύω ότι ήταν απόλυτα ταιριαστοί στους ρόλους τους και εγώ τους αγάπησα πολύ και τους ένιωσα μέσω της ταινίας.
Η ταινία θίγει τα θέματα της φιλίας, της αγάπης, του εγωισμού, του θανάτου, του ρατσισμού (στις σκηνές στο σχολείο που πείραζαν την Σοφι) και των σχέσεων γιου-πατέρα.

Επίσης, δεν γίνεται να δεις αυτή την ταινία και να μη σε προβληματίσει το τέλος της. Ένα τέλος που δίχασε την άποψη του κοινού, αλλά έθεσε και στον θεατή το δικαίωμα επιλογής ανάμεσα σε δύο διαφορετικά τέλη. Βέβαια, το ένα τέλος είναι λίγο ακραίο (αν το μεταφράσεις κυριολεκτικά) και δε μπορείς να πιστέψεις ,όταν το βλέπεις στην ταινία, ότι όντως γίνεται αυτό. Αλλά αυτή είναι η αξία του κινηματογράφου!! Να βλέπεις πρωτότυπα και σουρεαλιστικά πράγματα! Να δέχεσαι γεγονότα που στην αληθινή ζωή φαντάζουν ανεκδιήγητα και παράλογα, αλλά όταν και αν τα ερμηνεύσεις μοιάζουν όμορφα.

Μία σκηνή, ούτε καν ολόκληρη σκηνή αλλά στιγμιότυπο της ταινίας που συγκράτησα και μου άρεσε πολύ ήταν η εξής: δείχνει τους 2 φίλους (τη Σοφί και τον Ζιλιάν) που κοιμούνται μαζί όσο είναι σε ηλικία 8 περίπου χρονών και ο σκηνοθέτης εξηγεί το fast forward που θέλει να κάνει με μία φράση του Ζιλιάν: "εκέίνη τη νύχτα η Σοφί και εγώ κοιμηθήκαμε 10 χρόνια"....
Πολύ απλό,περνάει απαρατήρητο, αλλά για μένα ποιητικό και τρυφερό..

Σίγουρα έχω ξεχάσει κάτι..Αλλά όταν το θυμηθώ θα το προσθέσω...Μαίρη

Η ακρη του ουρανου

Θα ξεκινησω και γω με την ταινια αυτη που την ειδα προσφατα και σιγουρα ολοι την εχετε ακουστα.Προκειται για μια ταινια του Φατιχ Ακιν και διαδραματιζεται στην Τουρκια αλλα και στη Γερμανια (ο Ακιν ειναι Γερμανος,Τουρκικης καταγωγης).Προκειται για καποιες παραλληλες ιστοριες ανθρωπων, που φαινομενικα φαινονται ασχετες μεταξυ τους αλλα με ενα περιεργο τροπο συνδεονται και η μια επηρεαζει την αλλη.Η κυρια ιστορια εχει να κανει με τον ερωτα δυο κοριτσιων(!),μιας Γερμανιδας και μιας Τουρκαλας η οποια ειναι μελος αντιστασιακης οργανωσης και η αλλη ιστορια αφορα εναν Τουρκο καθηγητη πανεπιστημιου,που ζει στη Γερμανια, ο οποιος προσπαθει να ξεχασει ενα τραγικο λαθος του πατερα του.Η ταινια λοιπον εχει να κανει με τις περιπετειες των ηρωων αλλα και μες τις διαφορες συμπτωσεις(ειναι πολυ μικρος ο κοσμος τελικα)που μπλεκουν ολους τους πρωταγωνιστες.

Αυτα τα ολιγα για την υποθεση του εργου για να σας βαλω στο κλιμα.Αυτο που μου αρεσε τωρα στην ταινια ειναι αρχικα η πολυ ωραια αντιθεση αναμεσα στους δυο πολιτισμους:Τουρκια και Γερμανια.Ολη η ταινια βασιζεται στην αντιθεση αυτη:η διαφορετικη μουσικη καθε φορα που η δραση ειναι σε αλλη χωρα,η διαφορετικη γλωσσα(ξαναθυμηθηκα και τα Γερμανικα μου),οι αλλες εικονες δημιουργουν ενα πολυ ωραιο αποτελεσμα και δινουν ρεαλισμο στην ταινια.Πολυ ωραιες ειναι επισης οι σκηνες που δειχνουν τους ηρωες να συνυπαρχουν σε ιδιους χωρους(πχ η σκηνη στο τρενο)χωρις ομως ο ενας να γνωριζει τον αλλο.Μια αλλη πολυ ωραια σκηνη ειναι η πρωτη πρωτη,που χρονολογικα τοποθετειται στη μεση περιπου της ταινιας-δηλαδη τη βλεπουμε στην αρχη και μετα την ξαναβλεπουμε στη μεση,οταν εχουμε καταλαβει την πλοκη.Γενικα το ολο στυλ της ταινιας με τα flashback και flashforward θα σας θυμισει πολυ Ιναριτου(Βαβελ,Αμορες Περος) χωρις να με χαλασει ομως εμενα αυτη η ομοιοτητα.Ενα αλλο πραγμα που μου αρεσε επισης στην ταινια ειναι ο τροπος που κλεινει,χωρις να εχουν λυθει ολα τα "προβληματα" και χωρις να μας εχει δειξει πως καταληγουν οι ηρωες.Αρχικα παραξενευτηκα λιγο,αλλα μετα σκεφτηκα οτι ισως αυτο το τελος να ταιριαζει καλυτερα στην ταινια αυτη και οτι ισως αμα ειχε το γνωστο happy end να μη μου αρεσε.Καλυτερα ετσι γιατι εκανα εγω τα δικα μου σεναρια(που δεν ηταν και πολυ αισιοδοξα εχω να σας πω).

Μπορω να πω οτι εμεινα ευχαριστημενη απ την ταινια αυτη γιατι ηταν ακριβως αυτο που περιμενα:μια ωραια πλοκη,που δεν ειχε σκοπο να με προβληματισει,περα απο καποια σημεια που μιλουσαν για την ενταξη της Τουρκιας στην ΕΕ η για την κακομεταχειριση των πολιτικων κρατουμενων -που και παλι δεν τα ανελυε τοσο πολυ ωστε να σε προβληματισει -και που ξεφευγει απο τις συνηθισμενες ταινιες τετοιου τυπου.Σε σχεση με τις υπολοιπες καινουριες ταινιες ειναι απο τις ελαχιστες που αξιζουν....

Γεωργια

To σπίτι των τρελλών

Κάνω την αρχή σε αυτό το blog με μία ταινία που είδα πρόσφατα: Το σπίτι των τρελλών.
Πρόκειται για μία ρώσικη ταινία για την οποία προσπάθησα να βρω κάποιες πληροφορίες στο internet και για περίεργο λόγο δε βρήκα τίποτα.
Η ταινία είχε ως κύριο θέμα ένα ψυχιατρείο και οι ηθοποιοί της ταινίας ήταν πραγματικοί οικότροφοι. Αυτός είναι και ο λόγος που η ταινία μας κίνησε την περιέργια.

Η ταινία ,πράγματι, είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, περνούσε όμορφα μηνύματα, είχε πολλές αλληγορικές σκηνές (τουλάχιστον έτσι τις αντιλήφθηκα εγώ) και πολύ καλή και ρεαλιστική ηθοποιία. Επίσης, ένα ιδιαίτερο στοιχείο της ταινίας ήταν ότι όταν η πρωταγωνίστρια έπαιζε μουσική με το ακορντεόν της τα χρώματα της ταινίας άλλαζαν και από σχεδόν ασπρόμαυρα και άτονα γινόντουσαν έντονα και χρωματιστά, πράγμα που θεωρήσαμε πολύ καλή και πρωτότυπη ιδέα του σκηνοθέτη για να μας μεταφέρει το μήνυμα που ήθελε.

Παρ' όλα αυτά το θέμα που μας παραξένεψε και θέλησα να το ψάξω στο internet ήταν ότι μέσα σε όλα έπαιζε και τραγουδούσε στην ταινία ο Bryan Adams με αφορμή ότι ήταν το είδωλο της πρωταγωνίστριας. Από πού και ως που ο συγκεκριμένος τραγουδιστής και όχι κάποιος μη υπαρκτός του ίδιου,πάλι, βεληνεκούς;; Ελπίζω να βρεθεί κάποιος που να λύσει την απορία μας. Μέσα στην ταινία οι παρεμβολές του ήταν τελείως άσχετες, σαν να βλέπουμε μια παλιά, ασπρόμαυρη ταινία και από πίσω να παίζουν τραγούδια της Μαντόνα..

Αυτά περί της συγκεκριμένης ταινίας..Και αν ξέχασα κάτι θα το προσθέσω μετά..Περιμένω τα σχόλιά σας.
Μαίρη

Hello world!

Να συστηθώ λοιπόν και γω με τη σειρά μου(αφου πρώτα συγχωρέσω τη συμπλογκερ Νεφέλη που τόλμησε να μιλήσει πριν συστηθώ...τς τς τς...).Είμαι η Γεωργία,σπουδάζω μηχανικός Η/Υ στο Βόλο και στον ελεύθερο μου χρόνο.όταν δεν προσπαθώ να τρέξω το Hello world(ντροπή μου)βλέπω και γω τέτοιες χαρούμενες ταινίες η διαβάζω εξίσου χαρούμενα και ανάλαφρα βιβλία...Να ναι καλά οι αγαπημένες αρχιτεκτόνισσες που είχαν την ιδέα του blog για να μπορόυμε να γράφουμε για αυτα που βλέπουμε η διαβάζουμε και οτι ακόμα μας έρχεται στο κεφάλι(θελω να έιστε προετοιμασμένοι για όλα εδω μέσα)...Το blog αυτο προαισθάνομαι οτι θα γίνει μια παγκόσμια επιτυχία και θα ανατρέψει όλα τα δεδομένα(είμαι σίγουρη δηλαδή)!!!Καλή μας αρχή λοιπόν,καλές και δημιουργικές αναρτήσεις,καλοδεχούμενα όλα τα σχόλια(ιδιαιτέρως οι κακίες) και cu soon!!!!!!

Με συγχωρεις Γιωργία μου που δεν περίμενα να κανεις και εσύ τη σύστασή σου αλλά θα ήθελα να αναφέρω κάτι χαρακτηριστικό που συνέβη χθες το βράδυ:ήμαστε λοιπόν 4 κορίτσια στο σπίτι μιας κοπέλας εδώ στην Ξάνθη και είχαμε πάρει μία ταινία να δούμε με την προοπτική ότι είναι βαριά και θα πέσει ψυχοπλάκωμα μετά(τουλ η μαίρη κ εγώ γι αυτό την πήραμε)Οπότε βάζουμε την ταινία και πετάει η Μαίρη το θεικό:(μες στην τρελή χαρά)"Αχ θα δούμε καταθλιπτική ταινία!"Α ρε Μαίρη,είμαστε λίγο ψυχάκια-ufo με σκούφο....!

Ας αρχίσουμε τις συστάσεις..

Με λένε Μαίρη και είμαι καλά.
Ας αρχίσω με τα βασικά:
Είμαι 19 χρονών και σπουδάζω Αρχιτεκτονική στην Ξάνθη αλλά είμαι από το Βόλο.
Για μένα το blog είναι μια ευκαιρία να παραθέσω κάπου τις απόψεις μου για οτιδήποτε μου κεντρίζει το ενδιαφέρον...
Έτσι λιτά και απέριττα δίνω τέλος στις συστάσεις και ανυπομονώ να αρχίσουμε να γράφουμε συστηματικά για ό,τι μας συναρπάζει και μας απασχολεί!

ena-ena test-test!

this is testing...!απλά τσεκάρω να δω λίγο τι παίζει με το blog γιατί ειίμαι ελαφρώς άσχετη με το αντικείμενο.Συνεπώς γράφω ό,τι μου έρχεται(καλά αυτό δεν είναι πολύ ασυνήθιστο για μένα).Θέλω να καλωσορίσω θερμά τις συμπλοκίτισσες μου-μαίρη,γεωργία καλή μας αρχή!!Αποφασίσαμε πριν γράψουμε το θέμα του blog να γράψουμε κάτι η καθεμιά μας για τον εαυτό της...(πολύ λογικό...)
Εγώ είμαι η Νεφέλη λοιπόν και το μόνο πο μου ρχεται τώρα να δηλώσω είναι η "φράση μου" με την οποία είχαμε κ μερικά ευτράπελα.Be a doer λοιπόν κ επειδή κατά μια διαβολική σύμπτωση όλοι το διαβάζουν λάθος,λέει doer που βγαίνει από το ρήμα do κ ερμηνεύεται γίνε άνθρωπος της δράσης κ των πράξεων.Nτούερ παιδιά μου κ όχι ντόερ...:P
ε τα άλλα θα μαθευτούν στην πορεία.κ τα συμπεράσματα δικά σας για ό,τι γραφτεί σε αυτό το υπεραριστουργηματικό blog.

bisous κ θα τα ξαναπούμε....